5ο Εμπόδιο | Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να μιλούν και όχι να φωνάζουν

Σήμερα στην τηλεόραση έδειξε για άλλη μια φορά το καταπληκτικό Πράσινο Μίλι. Αγαπώ αυτή τη ταινία. Αυτή τη φορά όμως πρόσεξα μια καταπληκτική φράση που ακούστηκε στη ταινία: "Σταμάτα! Οι άνθρωποι έχουν φτιαχτεί για να μιλάνε και όχι για να φωνάζουν".

Αυτή η φράση μου άρεσε και γι' αυτό έβαλα τον εγκέφαλό μου στη διαδικασία κάποιων χημικών διεργασιών για να αποδείξω στον εαυτό μου πως ισχύει.

Σκέφτηκα πως φωνάζουμε γιατί:

• φοβόμαστε
• προσπαθούμε να κάνουμε κάποιον να αλλάξει απότομα τη συμπεριφορά του
• αισθανόμαστε πως χρειαζόμαστε την προσοχή των άλλων
• είμαστε θυμωμένοι/αηδιασμένοι/πονάμε
• όταν είμαστε τόσο χαρούμενοι που δεν αντέχουμε άλλο 

 Οι περισσότεροι από τους πιο πάνω λόγους μου φάνηκαν αρνητικοί αν και ο ένας είναι χαριτωμένος. Αποφάσισα να αλλάξω σκέψεις και έτσι άλλαξα κανάλι. Δυστυχώς όμως έπεσα πάνω σε ειδήσεις. Μιλούσαν κλασικά για την οικονομική κρίση και τους φόβους πως ο ελληνικός λαός θα κινηθεί ενάντια της κυβερνήσεως.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα τα αυτιά μου να βουίζουν με τη φράση "Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να μιλούν και όχι να φωνάζουν". Ένιωσα πως όλα αυτά τα χρόνια η κατάσταση στην Ελλάδα (όπως και σε κάθε "Ελλάδα") ήταν αυτή για την οποία φωνάζουμε σήμερα, κανείς όμως δεν ήταν τότε εκεί για να μιλήσει.

Δεν λέω πως δεν πρέπει να φωνάζουμε πια. Πρέπει. Αλλά όπως όλοι ξέρουμε ότι μαγειρέψες θα φας.

Ας γίνει αυτό ένα μάθημα για όλους μας σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, προσωπικό, κοινωνικό κλπ). Και ας προετοιμάσει τις επόμενες χώρες που θα γίνουν θηράματα των οικονομικών συγκυριών (ή και όχι).

Γέφυρα 2 | Γραμμάρια Αγάπης

Λίγες μέρες πριν κρυφάκουσα τυχέα την ακόλουθη συνομιλία

Κυρία A: Γειά σου Β! Τι κάνεις;

Κυρία B: … (καμία απόκριση)

Κυρία A: Με άκουσες; Ρώτησα τι κάνεις;

Κυρία B: Είπα καλά! (ενοχλημένη)

Κυρία A: Συγνώμη, αλλά δεν το άκουσα.

Κυρία B: Δεν είναι όμως δικό μου πρόβλημα αυτό, σωστά;

Ο διάλογος εξελίχθηκε σε καβγά έχοντας την κυρία Α να λέει στην Β πως σε αυτή τη ζωή δεν είναι μόνη της. Πως πρέπει να το συνηθίσει αυτό αλλά και να συμπεριφέρεται ανάλογα.

Εγώ σοκαρίστηκα. Πίστεψα πως η κυρία Β μάλλον ήταν τρελή. Η πως ίσως πραγματικά δεν άκουγε. Ίσως πως μάλωναν από πριν...

Στο τέλος κατέληξα και από όσα γνωρίζω για την κυρία Β πως έφτασε σε αυτή την κατάσταση μετά από το τόσο καιρό που ζει πραγματικά ολομόναχη. Και τι ήταν αυτό που έχασε;

Τα πάντα. Κατέληξε ένα άτομο που δεν παίρνει αγάπη και έχει προφανώς ξεχάσει και δίνει.

Είμαι βέβαιος πως όλοι μας χρειαζόμαστε αγάπη. Χρειαζόμαστε αυτό το συναίσθημα, ίσως να μην γίνεται και αλλιώς. Λέμε πως μόνοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να ζούμε και μόνοι. 

Στη σκέψη επίσης πως η κυρία Β είναι και ψυχολόγος σκέφτηκα κάτι που ίσως έσωζε τον κόσμο μας. Σκεφτείτε να μπορούσαμε να μετρήσουμε την αγάπη σε γραμμάρια. Και να πηγαίναμε σε γιατρούς της αγάπης και αυτοί μετά από διάγνωση να μας έλεγαν: "Αυτό το μήνα έχει πάρει πολύ λίγη αγάπη! Τρέξε στο δρόμο επειγόντως και αγκάλιασε 5 περαστικούς. Η κατάστασή σου είναι κρίσιμη."

Δυστυχώς η αγάπη δεν έχει να κάνει με μαθηματικά και συνταγές. Ευτυχώς όμως, μπορούμε να έχουμε στο μυαλό μας πως οι γύρω μας την έχουνε ανάγκη και να το κάνουμε πιο συχνά. Μπορούμε άραγε να το κάνουμε αυτό;