Γέφυρα 8 | "Πουλώντας" τον Άγιο Βασίλη στα Παιδιά

Τη στιγμή που μαθαίνουμε ότι ο "κοκκινοσκουφίτσος" Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, είναι η στιγμή που χάνουμε τα παιδικά μας χρόνια.

Είναι η στιγμή που ο μαγικός κόσμος στον οποίο ζούμε καταρρέει, παύουν να υπάρχουν πια οι καλόκαρδοι ήρωες και τα γλυκά εξωτικά και ο κόσμος μας γίνεται λίγο πολύ όπως τον ξέρουμε σήμερα. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο πρέπει να προσέχουμε την γέφυρα των παιδιών αυτών από τη φαντασία στην πραγματικότητα.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν για το πως οι γονείς μου μου είπαν για τον Άγιο Βασίλη. Έκαναν καλή δουλειά πάνω σε αυτό και γι' αυτό πιστεύω πως αξίζει να μοιραστώ την ιστορία μαζί σας.

Λίγα χρόνια νωρίτερα, βρέθηκα στο σχολείο στη μέση ενός καβγά. Οι μεν έλεγαν πως ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και οι δε πως απλά είναι μια φτιαχτή ιστορία που λένε όλοι στα παιδιά. Εγώ έμεινα στενοχωρημένος στην άκρη σκεπτόμενος πως θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο συνέδριο στο οποίο οι γονείς να αποφασίζουν συνολικά στα παιδιά τους και να μην γίνεται αυτή η κατάσταση. Οπλίστηκα λοιπόν με τα κατάλληλα επιχειρήματα και πήγα σπίτι να ζητήσω την αλήθεια σαν ώριμος μεγάλος... (:

Η μαμά μου μου είπε πως ο Άγιος Βασίλης πραγματικά έζησε πολλά χρόνια πριν και πως πραγματικά ήταν άνθρωπος που του άρεσε να δίνει στους άλλους. Έτσι μετά το θάνατό του πολλοί εμπνεύστηκαν από αυτόν και ακολούθησαν το έργο του. Έτσι ενώ αυτός έχει πεθάνει το πνεύμα του υπάρχει ακόμα.

Υ.Γ. Η αρνητική επίδραση ήταν πως από τότε ήθελα να γίνω εγώ ο Άγιος Βασίλης, αλλά μου πέρασε σύντομα...

Αυτό-Εμπόδιο 7 | Κάτι περίεργο έρχεται αυτή την εβδομάδα

Χαρούμενα Χριστούγεννα, Καλή πρωτοχρονιά, Χρόνια Πολλά...


Από όλες τις ευχές αγαπώ αυτές που δίνουν σημασία στη ζωή ολόκληρη και όχι στη στιγμή.

Υπάρχει κανείς που δεν έχει τύχει να ακούσει κάποιον να λέει: "Δεν μου αρέσουν οι γιορτές, δεν ξέρω γιατί αλλά με ρίχνουν ψυχολογικά" ή "Συγνώμη που δεν σήκωσα το τηλέφωνό μου στα γενέθλιά μου αλλά ήμουν λίγο πεσμένος ψυχολογικά";

Οι τερατώδεις κοινωνίες μας λειτουργούν με στρατιωτικές σχεδόν δομές σαν εργοστάσια καταναγκαστικής παραγωγής χαράς. Οποιοσδήποτε δεν είναι χαρούμενος μοιάζει με αποτυχημένος και χαρακτηρίζεται ως "μελαγχολικός" η "άτομο με ψυχολογικά προβλήματα" με ένα τρόπο που τίποτα άλλο παρά ρατσιστικά λειτουργεί.

Αν ανοίξουμε τα μάτια μας θα δούμε πως ο κόσμος κινείται ίσως ασυνείδητα ενάντια σε αυτή την υποτιθέμενη τάση χαράς. Παρατηρώντας τις ταινίες του Hollywood μπορούμε να δούμε πως περισσότερες πωλήσεις κάνουν οι δακρύβρεχτες ταινίες, οι ταινίες τρόμου και τα splatter (=με πολύ αίμα χωρίς ουσιαστικό λόγο). Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Δεν ξέρω αν αυτή η επιφανειακή χαρά στην οποία σπρωχνόμαστε όλοι έχει να κάνει με το Μαρκετίστικο και Καπιταλιστικό πρότυπο κοινωνίας στο οποίο ζούμε. Τα δάκρυα συνήθως έρχονται σε σκοτεινά και απομονωμένα δωμάτια, ενώ οι χαρές επιτάσσουν έξοδα και ακριβές σαμπάνιες.

Αυτό που βλέπουν τα μάτια μου είναι πως υπάρχει μια ανάγκη για συναισθήματα. Αν κοιτάξουμε στην τέχνη θα δούμε πως τα πάντα ουρλιάζουν φόβο και αγωνία. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι γιατί με αυτά τα συναισθήματα μπλοκάρουμε ή γιατί αυτά είναι τα συναισθήματα που τόσο ερασιτεχνικά και ανώριμα προσπαθούμε να κρύψουμε.

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως δεν είναι σημαντικό αν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου έχουμε το πιο καυτό φιλί, αν τα Χριστούγεννα τα περάσουμε οικογενειακά και αν την πρωτοχρονιά γυρνάμε σε μπαράκια μέχρι το πρωί. Σημαντικό είναι ολόκληρο τον χρόνο να έχουμε ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε, το άγγιγμα που επιθυμούμε και τις χαρές που αναζητούμε.

Δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα τόσο για τους εαυτούς μας όσο και για τους άλλους όταν οι "Μεγάλες Μέρες" του χρόνου είναι μοναχικές. Πρέπει να νιώθουμε άσχημα όταν ολόκληρος ο χρόνος είναι μοναχικός.

Καταχώρηση Αναγνωστών 2 | Χωρίς Λόγια από την Έλενα Λάμπρου

Γέφυρα 7 | 3 Δευτερόλεπτα

Λίγες μέρες πριν ήμουν σε ένα συνέδριο που είχε ένα περίεργο κανόνα που έκανε το μυαλό μου να λάμψει!

Κάθε φορά που κάποιος μιλούσε σε ένα τραπέζι και έλεγε την άποψή του όλοι έπρεπε να σωπάσουν για τρία δευτερόλεπτα. Με την συνήθεια όλοι είχαμε χρόνο να επεξεργαστούμε την άποψη του άλλου και να διαφωνούμε τελικά λιγότερο!

Θαύμα! Βρήκα μια μικρή γέφυρα για το 

Δικό μας εμπόδιο 3 | Οι εγκέφαλοι μας δεν έχουν bluetoοth.

Πως θα ήταν αν σε κάθε συζήτησή μας περιμέναμε για τρια δευτερόλεπτα μετά την κάθε άποψη; Μαγεία...

Καταχώρηση Αναγνωστών 1 | Διάφορες σκέψεις από την Δανάη Αγγελοπούλου

Ξεκίνησα να το γράφω αυτό μετά από μια συζήτηση που είχα σχετικά με την Οικογένεια. Πόσο σημαντική είναι για μας η οικογένεια, πόσο πολύ μας επηρεάζει στην ανάπτυξη μας, αν θα κρατήσουμε το ίδιο μοντέλο για να δημιουργήσουμε τις δικές μας οικογένειες ακόμα και αν γνωρίζουμε πως κάτι δεν πήγε πολύ καλά, αν πάντα αναζητάμε μια οικογένεια όταν νιώθουμε μακριά από το σπίτι μας...

Σκεπτόμενη πως είμαι μακριά από το σπίτι μου, με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο σημαντική είναι η ικανότητά μας ως προς την αλλαγή. Είναι το ίδιο εύκολο/δύσκολο για κάποιον να αλλάζει  σπίτι/χώρα/γλώσσα/φίλους/συνεργάτες; Είναι κακό όταν κάποιος χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να αλλάξει κάτι για κάτι καλύτερο ή έστω για κάτι διαφορετικό; Για ένα ρίσκο.

Σκεπτόμενη για χρόνο και ρίσκο. Υπάρχει κάποια στιγμή που πρέπει να σταματήσεις να ρισκάρεις και πρέπει να κάτσεις κάτω και να νοικοκυρευτείς; Είμαι σίγουρη πως η σωστή απάντηση είναι όχι. Γιατί όμως αυτό γίνεται θέμα κουτσομπολιού όταν δεν ακολουθούμε αυτές τις περίεργες κοινωνικές νόρμες;

Σχετικά με τις κοινωνικές νόρμες. Γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι επηρεάζουν δραματικά τη συμπεριφορά τους σχετικά με το τι θέλουν να κάνουν μόνο και μόνο για να μην γίνουν θέμα κουτσομπολιού; Πόσο δυνατός μπορεί να είναι κάποιος ενάντια στη μάζα; Θέλουμε να πάμε κόντρα στο κύμα; Πόσο ευαίσθητοι ή αθεόφοβοι είμαστε ενάντια στα κουτσομπολιά;

Πάρα πολλές ερωτήσεις, πάρα πολλές διαφορετικές σκέψεις...

Από το προφιλ της Δανάης στο Facebook

«Βιώνουμε μια κρίση διότι χάσαμε την επαφή με την πραγματικότητα. Αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους και τα χρήματα σαν να παίζουμε βιντεο-γκέιμ. Είμαστε πιο ευγενικοί με τους γείτονές μας μέσω της οθόνης του υπολογιστή, παρά όταν τους συναντούμε στο δρόμο»