Γέφυρα 8 | "Πουλώντας" τον Άγιο Βασίλη στα Παιδιά

Τη στιγμή που μαθαίνουμε ότι ο "κοκκινοσκουφίτσος" Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, είναι η στιγμή που χάνουμε τα παιδικά μας χρόνια.

Είναι η στιγμή που ο μαγικός κόσμος στον οποίο ζούμε καταρρέει, παύουν να υπάρχουν πια οι καλόκαρδοι ήρωες και τα γλυκά εξωτικά και ο κόσμος μας γίνεται λίγο πολύ όπως τον ξέρουμε σήμερα. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο πρέπει να προσέχουμε την γέφυρα των παιδιών αυτών από τη φαντασία στην πραγματικότητα.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν για το πως οι γονείς μου μου είπαν για τον Άγιο Βασίλη. Έκαναν καλή δουλειά πάνω σε αυτό και γι' αυτό πιστεύω πως αξίζει να μοιραστώ την ιστορία μαζί σας.

Λίγα χρόνια νωρίτερα, βρέθηκα στο σχολείο στη μέση ενός καβγά. Οι μεν έλεγαν πως ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και οι δε πως απλά είναι μια φτιαχτή ιστορία που λένε όλοι στα παιδιά. Εγώ έμεινα στενοχωρημένος στην άκρη σκεπτόμενος πως θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο συνέδριο στο οποίο οι γονείς να αποφασίζουν συνολικά στα παιδιά τους και να μην γίνεται αυτή η κατάσταση. Οπλίστηκα λοιπόν με τα κατάλληλα επιχειρήματα και πήγα σπίτι να ζητήσω την αλήθεια σαν ώριμος μεγάλος... (:

Η μαμά μου μου είπε πως ο Άγιος Βασίλης πραγματικά έζησε πολλά χρόνια πριν και πως πραγματικά ήταν άνθρωπος που του άρεσε να δίνει στους άλλους. Έτσι μετά το θάνατό του πολλοί εμπνεύστηκαν από αυτόν και ακολούθησαν το έργο του. Έτσι ενώ αυτός έχει πεθάνει το πνεύμα του υπάρχει ακόμα.

Υ.Γ. Η αρνητική επίδραση ήταν πως από τότε ήθελα να γίνω εγώ ο Άγιος Βασίλης, αλλά μου πέρασε σύντομα...

Αυτό-Εμπόδιο 7 | Κάτι περίεργο έρχεται αυτή την εβδομάδα

Χαρούμενα Χριστούγεννα, Καλή πρωτοχρονιά, Χρόνια Πολλά...


Από όλες τις ευχές αγαπώ αυτές που δίνουν σημασία στη ζωή ολόκληρη και όχι στη στιγμή.

Υπάρχει κανείς που δεν έχει τύχει να ακούσει κάποιον να λέει: "Δεν μου αρέσουν οι γιορτές, δεν ξέρω γιατί αλλά με ρίχνουν ψυχολογικά" ή "Συγνώμη που δεν σήκωσα το τηλέφωνό μου στα γενέθλιά μου αλλά ήμουν λίγο πεσμένος ψυχολογικά";

Οι τερατώδεις κοινωνίες μας λειτουργούν με στρατιωτικές σχεδόν δομές σαν εργοστάσια καταναγκαστικής παραγωγής χαράς. Οποιοσδήποτε δεν είναι χαρούμενος μοιάζει με αποτυχημένος και χαρακτηρίζεται ως "μελαγχολικός" η "άτομο με ψυχολογικά προβλήματα" με ένα τρόπο που τίποτα άλλο παρά ρατσιστικά λειτουργεί.

Αν ανοίξουμε τα μάτια μας θα δούμε πως ο κόσμος κινείται ίσως ασυνείδητα ενάντια σε αυτή την υποτιθέμενη τάση χαράς. Παρατηρώντας τις ταινίες του Hollywood μπορούμε να δούμε πως περισσότερες πωλήσεις κάνουν οι δακρύβρεχτες ταινίες, οι ταινίες τρόμου και τα splatter (=με πολύ αίμα χωρίς ουσιαστικό λόγο). Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Δεν ξέρω αν αυτή η επιφανειακή χαρά στην οποία σπρωχνόμαστε όλοι έχει να κάνει με το Μαρκετίστικο και Καπιταλιστικό πρότυπο κοινωνίας στο οποίο ζούμε. Τα δάκρυα συνήθως έρχονται σε σκοτεινά και απομονωμένα δωμάτια, ενώ οι χαρές επιτάσσουν έξοδα και ακριβές σαμπάνιες.

Αυτό που βλέπουν τα μάτια μου είναι πως υπάρχει μια ανάγκη για συναισθήματα. Αν κοιτάξουμε στην τέχνη θα δούμε πως τα πάντα ουρλιάζουν φόβο και αγωνία. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι γιατί με αυτά τα συναισθήματα μπλοκάρουμε ή γιατί αυτά είναι τα συναισθήματα που τόσο ερασιτεχνικά και ανώριμα προσπαθούμε να κρύψουμε.

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως δεν είναι σημαντικό αν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου έχουμε το πιο καυτό φιλί, αν τα Χριστούγεννα τα περάσουμε οικογενειακά και αν την πρωτοχρονιά γυρνάμε σε μπαράκια μέχρι το πρωί. Σημαντικό είναι ολόκληρο τον χρόνο να έχουμε ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε, το άγγιγμα που επιθυμούμε και τις χαρές που αναζητούμε.

Δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα τόσο για τους εαυτούς μας όσο και για τους άλλους όταν οι "Μεγάλες Μέρες" του χρόνου είναι μοναχικές. Πρέπει να νιώθουμε άσχημα όταν ολόκληρος ο χρόνος είναι μοναχικός.

Καταχώρηση Αναγνωστών 2 | Χωρίς Λόγια από την Έλενα Λάμπρου

Γέφυρα 7 | 3 Δευτερόλεπτα

Λίγες μέρες πριν ήμουν σε ένα συνέδριο που είχε ένα περίεργο κανόνα που έκανε το μυαλό μου να λάμψει!

Κάθε φορά που κάποιος μιλούσε σε ένα τραπέζι και έλεγε την άποψή του όλοι έπρεπε να σωπάσουν για τρία δευτερόλεπτα. Με την συνήθεια όλοι είχαμε χρόνο να επεξεργαστούμε την άποψη του άλλου και να διαφωνούμε τελικά λιγότερο!

Θαύμα! Βρήκα μια μικρή γέφυρα για το 

Δικό μας εμπόδιο 3 | Οι εγκέφαλοι μας δεν έχουν bluetoοth.

Πως θα ήταν αν σε κάθε συζήτησή μας περιμέναμε για τρια δευτερόλεπτα μετά την κάθε άποψη; Μαγεία...

Καταχώρηση Αναγνωστών 1 | Διάφορες σκέψεις από την Δανάη Αγγελοπούλου

Ξεκίνησα να το γράφω αυτό μετά από μια συζήτηση που είχα σχετικά με την Οικογένεια. Πόσο σημαντική είναι για μας η οικογένεια, πόσο πολύ μας επηρεάζει στην ανάπτυξη μας, αν θα κρατήσουμε το ίδιο μοντέλο για να δημιουργήσουμε τις δικές μας οικογένειες ακόμα και αν γνωρίζουμε πως κάτι δεν πήγε πολύ καλά, αν πάντα αναζητάμε μια οικογένεια όταν νιώθουμε μακριά από το σπίτι μας...

Σκεπτόμενη πως είμαι μακριά από το σπίτι μου, με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο σημαντική είναι η ικανότητά μας ως προς την αλλαγή. Είναι το ίδιο εύκολο/δύσκολο για κάποιον να αλλάζει  σπίτι/χώρα/γλώσσα/φίλους/συνεργάτες; Είναι κακό όταν κάποιος χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να αλλάξει κάτι για κάτι καλύτερο ή έστω για κάτι διαφορετικό; Για ένα ρίσκο.

Σκεπτόμενη για χρόνο και ρίσκο. Υπάρχει κάποια στιγμή που πρέπει να σταματήσεις να ρισκάρεις και πρέπει να κάτσεις κάτω και να νοικοκυρευτείς; Είμαι σίγουρη πως η σωστή απάντηση είναι όχι. Γιατί όμως αυτό γίνεται θέμα κουτσομπολιού όταν δεν ακολουθούμε αυτές τις περίεργες κοινωνικές νόρμες;

Σχετικά με τις κοινωνικές νόρμες. Γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι επηρεάζουν δραματικά τη συμπεριφορά τους σχετικά με το τι θέλουν να κάνουν μόνο και μόνο για να μην γίνουν θέμα κουτσομπολιού; Πόσο δυνατός μπορεί να είναι κάποιος ενάντια στη μάζα; Θέλουμε να πάμε κόντρα στο κύμα; Πόσο ευαίσθητοι ή αθεόφοβοι είμαστε ενάντια στα κουτσομπολιά;

Πάρα πολλές ερωτήσεις, πάρα πολλές διαφορετικές σκέψεις...

Από το προφιλ της Δανάης στο Facebook

«Βιώνουμε μια κρίση διότι χάσαμε την επαφή με την πραγματικότητα. Αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους και τα χρήματα σαν να παίζουμε βιντεο-γκέιμ. Είμαστε πιο ευγενικοί με τους γείτονές μας μέσω της οθόνης του υπολογιστή, παρά όταν τους συναντούμε στο δρόμο»

10ο Εμπόδιο | Τα εν οίκω μη εν δήμω

Έχετε ποτέ κάνει κάποια συζήτηση που μετά είπατε: "Τελικά, δεν είμαι ο μόνος...";

Το post  αυτό έχει να κάνει με όσα ποτέ δεν λέμε για το sex. Μπορεί όλοι να συζητάν για αυτό 24 ώρες το 24ωρο αλλά κανείς δεν μπαίνει στο ψητό.

Ίσως αυτό να συμβαίνει λόγο του Ανατολιτικό - χριστιανικού τρόπου κατασκευής της κοινωνίας μας που έχει κατασκευάσει ένα εκπληκτικό τζάμι στη ζωή μας, που εγώ θα το έλεγα ήθος.

Θεωρούμε πως ως ανθρώπινο είδος είμαστε και πολύ προχώ αλλά εγώ αυτό που βλέπω είναι η αδυναμία μας να σκεφτόμαστε και να εκφραζόμαστε ελεύθερα.

Ένα καλό παράδειγμα είναι ο αυνανισμός.

Ποιος μιλάει ανοιχτά για τον αυνανισμό και ποιος αυνανίζεται;

Σε κανέναν δεν θα πρότεινα να βγάλει την ιδιωτική ζωή στο σφυρί αλλά τι είναι αυτό που μας κάνει να κατατάσσουμε κάποια πράγματα ως ιδιωτικής φύσης και κάποια άλλα όχι;


Σκέψου το αυτό για ένα λεπτό.

Τέλος, πάρε ένα φίλο σου και αποφάσισε να μιλήσετε για κάτι που δεν έχετε μιλήσει ξανά ποτέ. Θα εκπλαγείς. Διάλεξε κάτι πραγματικά ενδόμυχο. Αυνανισμός, οικογενειακά προβλήματα, παιδικά τραύματα, σεξουαλικές φαντασιώσεις. Θα νιώσεις πολύ άνετα.

9ο Εμπόδιο | Είναι θέμα σεβασμού

Οι ζωές μας θα ήταν πολύ παραπάνω από διαφορετικές αν η λέξη "Σεβασμός" δεν είχε δημιουργηθεί. Στο λεωφορείο δεν θα σηκωνόμασταν για να κάτσουν οι μεγαλύτεροι, οι Γιαπωνέζοι δεν θα περνούσαν την μισή ζωή τους σκυφτοί και πολύ πιθανό στις κηδείες να γελούσαμε ακόμα περισσότερο.
Η ερώτηση που όμως τρώει το μυαλό μου τις μέρες αυτές είναι άλλη... Πόσο μπορούμε να αναμένουμε από τους άλλους σεβασμό όταν εμείς δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας; Πως αναμένουμε να μην πετάνε οι τουρίστες σκουπίδια κάτω, πως αναμένουμε να σηκώνονται οι άλλοι για να κάτσουμε όταν εμείς δεν φροντίζουμε να στεκόμαστε όρθιοι στα δυο μας πόδια (και δεν μιλάω για εργαζομένους, εγκύους και ειδικές περιπτώσεις), πως αναμένουμε καλό όταν ξέρουμε μόνο από εύκολο και κακό;

Αυτό-Εμπόδιο 6 | Προθέσεις VS Αποτελέσματα

Πλέον δεν κατηγορούμε κανέναν για αυτά που κάνει, κατηγορούμε όμως τους πάντες για τις προθέσεις τους σχετικά με αυτά που κάνουν. Ψάχνουμε αυτά που κρύβονται από πίσω; Φοβόμαστε και δεν εμπιστευόμαστε κανέναν; Κρίνουμε λάθος ή είμαστε οι υπεράνθρωποι 2.0;

Μήπως όταν μια εταιρεία κάνει μια πράσινη καμπάνια αυτό που πρέπει να σκεφτόμαστε είναι: "Μπράβο! Αυτή η εταιρεία κάνει μια πράσινη καμπάνια", και όχι: "Αυτή η εταιρεία είναι τόσο υποκριτική! Κάνει μια πράσινη καμπάνια για να βγάλει κι άλλα λεφτά". Μήπως όταν κάποιος είναι υπερβολικά καλός πρέπει να σκεφτόμαστε πως αυτός είναι καλός και όχι πως γλύφει τους πάντες; 

Με μια τέτοια δομή δεν θα είμαστε λίγο πιο χαρούμενοι; Ή θα είμαστε σαν πρόβατα που πάνε για σφαγή; 

Εν τέλει ας δούμε το video της Katy Perry, ελαφρολαϊκή με άγνωστες προθέσεις μεν, με καλό αποτέλεσμα δε.

8o Εμπόδιο | Δεν είμαι ρατσιστής, ή μήπως είμαι;

Φαντάσου αυτή τη σκηνή. Έχεις κατέβει από το λεωφορείο στο μέσο μιας μεγάλης διαδρομής για  εικοσάλεπτο διάλειμμα. Επιστρέφεις στο λεωφορείο όμως γρήγορα γιατί φοβάσαι μήπως τα πράγματά σου κλαπούν. Μόλις μπαίνεις μέσα βρίσκεις μια γύφτισσα να έχει τη χωμένη τη μούρη της σε μια ακριβή τσάντα ενώ κρατάει παραμάσχαλα το εξάχρονο παιδί της. Πως αντιδράς;

Την αγριοκοίταξα στα μάτια. Μόλις μια βδομάδα μετά αφότου με έκλεψαν και ένιωσα οργή να ξεπηδάει από μέσα μου. Αισθάνθηκα μια αηδία. Κλέβεις ενώ έχεις το παιδί σου μαζί; Πόσο λυπητερό!

Άφησε τα πράγματα και κινήθηκε γρήγορα προς την πόρτα. Ένιωσα πως δεν έπρεπε να κάνω τίποτα. Πιθανότατα δεν είχε κλέψει τίποτα και το να την πλακώσει ολόκληρο το λεωφορείο μπροστά στο παιδί της ίσως έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Σκέφτηκα να πω στους επιβάτες να ψάξουν τα πράγματά τους πριν φύγει πολύ μακριά. Κανείς όμως δεν ήταν τριγύρω. Κάθισα μόνος στην καρέκλα να σκέφτομαι πόσο λυπητερός είναι ο κόσμος μας. Σπρώχνει κάποιους ανθρώπους στο να κλέψουν είτε για ένα κομμάτι ψωμί είτε γιατί τα πάρα πολλά δεν είναι ποτέ αρκετά. Κάθισα μόνος σε αυτή την καρέκλα για να καταλάβω μετά από πέντε λεπτά πως η γυναίκα αυτή ήταν απλά άλλος ένας επιβάτης της διαδρομής αυτής.

Κάθισα στην καρέκλα μου για πάντα. Έλιωσα. Κατάλαβα πως είμαι και εγώ τυφλωμένος από τον ρατσισμό που διαχέεται στον κόσμο γύρω μας. Κάθισα εκεί σκεπτόμενος πως ήμουν έτοιμος να πετάξω πρώτος το λίθο σε δυο αθώους.

Γέφυρα 6 | Άνθρωποι Αγαπούν Ανθρώπους

Οι άνθρωποι αγαπούν ανθρώπους. Πόσο όμως σημαντική είναι η λέξη "Άνθρωποι" σε αυτή τη πρόταση;

Όταν ήμουν μικρότερος πρότεινα της γιαγιάς μου να βάλει σε ένα βαρέλι μια κότα και ένα σκύλο. Σκέφτηκα πως το αποτέλεσμα θα ήταν εξαιρετικό! Ένας σκύλος, που παράγει τα υλικά της ομελέτας και πετάει και για μερικά μέτρα!

Η γιαγιά μου, ευτυχώς, ήταν πολύ πιο σοφή από μένα και μου είπε πως ποτέ μια κότα δεν θα πίστευε έναν σκύλο και δεν θα έκανε παιδιά μαζί του!

Έτσι κι εγώ κατέληξα σε ένα συμπέρασμα! Αν θέλουμε παιδιά, η κότα πρέπει να αγαπηθεί με τον κόκορα και ο σκύλος με την σκυλίτσα, έτσι ακριβώς και όπως ο άντρας με την γυναίκα.

Μεγάλωσα είτε λίγο είτε πολύ με αυτές τις ιδέες κάτι που πρόσφατα με έκανε να απογοητευτώ! Διάβασα πως μια γυναίκα στη Γερμανία παντρεύτηκε το τοίχος του Βερολίνου, ένας Άγγλος μια καρέκλα και ένα παιδί από την Ιαπωνία την πρωταγωνίστρια ενός παιχνιδιού που ίσως κατέληγε μαζί με τις μπαταρίες! Εγώ γιατί δεν σκέφτηκα ποτέ να παντρευτώ το πράσινο χαλάκι του σπιτιού μου που τόσο αγαπώ;

Στην αρχή σκέφτηκα πως κατοικούμε σε έναν κόσμο γεμάτο περίεργους ανθρώπους. Έπειτα έκανα αστεία. Τι και αν το τοίχος του Βερολίνου απατήσει τη σύντροφό του; Αλλά μετά είδα ένα ντοκιμαντέρ για τους ανθρώπους που βρίσκουν την αγάπη στο πρόσωπο ενός ανθρώπινου ολογράμματος, μιας πλαστικής γυναικείας κούκλας.

Νομίζω πως μετά το ντοκιμαντέρ αυτό είχα το βλέμμα του πιο τρομοκρατημένου παιδιού στον κόσμο; Πως, είκοσι χρόνια μετά, μπορώ να αντικρίσω τη γιαγιά μου και να της πω πως κάποτε μου είπε ένα διεστραμμένο ψέμα; Πως να τις έλεγα πως κάποιες κότες, προτιμούν να μην κάνουν παιδιά και να βρουν την αγάπη στο πρόσωπο ενός σκύλου;

Το ντοκιμαντέρ που είδα λέγεται "Guys and dolls (=Άνδρες και Κούκλες)" και μιλάει για τους άνδρες που αγαπούν και συζούν με πλαστικά ανθρώπινα ομοιώματα. Πόσο εύκολο είναι να κολλήσουμε την ταμπέλα "Καθυστερημένος" σε ένα τέτοιο άτομο; Μήπως όμως εμείς είμαστε οι καθυστερημένοι;

Ναι, είμαστε! Δεν καταλαβαίνουμε πως η αγάπη είναι ένα παγκόσμιο συναίσθημα και πως προτιμάμε να το ζούμε από το πόδι μιας καρέκλας παρά από τον κανένα.

Δεν καταλαβαίνουμε πως στην φράση "Άνθρωποι Αγαπούν Ανθρώπους", η μόνη λέξη που αξίζει να γράφεται με κεφαλαία δεν ακουμπάει τα "εισαγωγικά"...

Guys and Dolls (Άνδρες και κούκλες) Χωρίς υπότιτλους

 

Αυτό-Εμπόδιο 5 | Έλλειψη και Πληθώρα

Οι γονείς έχουν την έμφυτη προδιάθεση στην ερώτηση: Έχεις κάποιο παράπονο από μένα; Δεν σου έδωσα ότι καλύτερο είχα;

Δεν ξέρω αν γνωρίζεται τη μάρκα "Less in More" (=τα περισσότερα είναι λιγότερα) και δεν γνωρίζω επίσης αν τα ρούχα τους είναι ωραία, αυτό που γνωρίζω όμως είναι το ότι να έχεις ζήσει "τα λιγότερα" σου δίνει την ικανότητα να μπορείς να διαβάσεις τα μάτια αυτού που έχει την ίδια ανάγκη.

Η έλλειψη μιας γνώσης, χρημάτων, ζεστασιάς στο σπίτι, ενός οικογενειακού προσώπου, ενός υπολογιστή που χάλασε μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα από ένα άτομο που έχει ζήσει την έλλειψη αυτή και ευκολότερα ακόμη αν τώρα ζει στην πληθώρα.

Αν ζούσες πάντα "σε πληθώρα" από κρεβάτια είναι δύσκολο να καταλάβεις πως αυτός που έχει την ανάγκη του σπιτιού σου το βράδυ μπορεί να κοιμηθεί και στο πάτωμα.

Επιστρέφοντας στους γονείς που τα δίνουν όλα στα παιδιά τους, εγώ θα σκεφτόμουν, ανάλογα και με την ηλικία και τις ιδιαιτερότητές της πάντα, την φιλοσοφία του "κερδίζω-αποκτώ" παρά του "παίρνω"

Παρόλα αυτά, το να κρατάει κανείς την ισορροπία δεν είναι σίγουρα για κανέναν εύκολο.

Γέφυρα 5 | Μπορούμε να καταρρίψουμε ένα εμπόδιο;

Το να καταρρίπτει εμπόδια κανείς δεν είναι πολύ εύκολο. Η τεχνολογία όμως αυτή τη φορά φόρεσε την στολή της ανθρωπιάς και αντί να μας αφήνει σπίτι μας μόνους, χτίζει γέφυρες και σπίτια σε ολόκληρο τον κόσμο. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να σου αρέσουν τα ταξίδια και να έχεις καναπέ! 

Είναι μια ιστοσελίδα χωρίς τη γονική συναίνεση. Είναι η επιτυχία που γυρίζει την κάμερα στο άτομο και όχι στον αστέρα. Ένα από τα site που σου μαθαίνει να κοιτάζεσαι στα μάτια και όχι στη κάμερα! Πως λειτουργεί; Ανοίγεις ένα profile στη σελίδα αυτή και ανοίγεις και την πόρτα σου σε όσους ταξιδιώτες θέλεις και μπορείς να φιλοξενήσεις που βρίσκονται στη περιοχή σου ή που προτίθενται να έρθουν. Είναι μια κοινωνία λίγο περίεργη. Με περιέργεια που λείπει δυστυχώς και είναι σπάνια. Ή όχι και τόσο.

.

Links: 

www.couchsurfing.org (Το site που έγινα μέλος)

http://en.wikipedia.org/wiki/CouchSurfing  (Τι λέει η wikipedia)

Υ.Γ. Φιλοξένησα κιόλας έναν Αυστραλό!

7ο Εμπόδιο | Επικριτικότητα

Δύσκολα μπορώ να συγκρατήσω το βάρος μου σταθερό. Σχεδόν αδύνατο να καταλάβω πότε πρέπει να σταματήσω να ασχολούμαι και να να χτίζω το ίδιο αστείο. Η ισορροπία είναι δύσκολη και για να την πετύχω θέλω παρέα.

Το post αυτό είναι για όλους τους ανθρώπους που ξέρουν να αποδέχονται χωρίς να κρίνουν. Πόσοι είναι αυτοί άραγε;

Ο απίστευτος Λέο Μπουσκάλια είπε πως αν όλοι μας ήχαμε ένα άτομο που να μην κατακρίνει τίποτα από αυτά που κάνουμε ή λέμε θα είχαμε όλοι μας την ισορροπία (στο μυαλό) μας.

Στο κάτω κάτω, τι τάχα κάνουν οι ψυχολόγοι; (ακούν, λένε πάντα ναι και σκύβουν συγκαταβατικά)

Πόσο εύκολο είναι να είσαι ένα άτομο που αποδέχεται χωρίς να κρίνει;

Νομίζω πολύ πιο δύσκολο από ότι μπορώ να αντέξω. Παρ' όλα αυτά ζητάω από όποιον διαβάζει το post  αυτό, κάθε φορά που γίνουμε επικριτικός να μου το υπενθυμίζει!

Αυτό-Εμπόδιο 4 | Αναβλητικότητα

Μπορεί να υπάρχουν εκατομμύρια λόγοι για τους οποίους πρέπει να σηκωθώ από τον καναπέ, να ανοίξω το βιβλίο μου, να καθαρίσω τα πιάτα, συχνά δεν ακούω κανέναν και χαζεύω στον καναπέ, κάθομαι πάνω στο βιβλίο μου και προσεύχομαι να πλημμυρίσει το σπίτι μου με καθαριστικά τα οποία θα το καθαρίσουν...

Αν η αναβλητικότητα δεν ήταν κάτι υπαρκτό σήμερα ή θα ήμουν 30 χρονών ή θα είχα 10 χρόνια περισσότερες εμπειρίες. Είναι εκπληκτικό.

Πολλές φορές προσπάθησα να σκοτώσω την αναβλητικότητά μου, αλλά τελικά το μόνο που κατάφερα είναι να αναβάλλω αυτό που θέλω να κάνω προσπαθώντας να σκοτώσω την αναβλητικότητά μου.

Αν δω με τα μάτια ανοιχτά θα δω πως ακόμα και τώρα, γράφοντας αυτό το post αναβάλλω όλα αυτά που πρέπει να κάνω με το να κάνω κάτι άλλο... Βρίσκομαι σε ένα βρώμικο δωμάτιο, δίπλα σε ένα κλειστό βιβλίο, χωρίς να έχω ανοίξει το ράδιο, χωρίς να έχω πάει supermarket...

Είναι κανείς εκεί έξω που νιώθει όπως κι εγώ;

Να τι εννοώ!

Αυτό-Εμπόδιο 3 | Οι εγκέφαλοι μας δεν έχουν bluetoοth

Τελευταία σκέφτομαι πως οι εμείς οι άνθρωπο είμαστε εντελώς ολομόναχοι. Μου φαίνεται πως οι εγκέφαλοι μας δεν επικοινωνούν καθόλου.


Βλέπουμε όσο μακριά θέλουμε να δούμε και δεν μπορούμε πιο πέρα.
Ακούμε όσο θέλουμε να ακούσουμε και κλειδώνουμε όλους τους άλλους ήχους απέξω. 


Δεν ξέρω πως θα άλλαζε η ζωή μας αν βάζαμε συσκευές bluetooth στα κεφάλια μας.
Δεν ξέρω αν το να επικοινωνούμε μας έκανε στο τέλος καθόλου καλό.


Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος είναι το ότι δεν ξέρω...

6ο Εμπόδιο | Χρήματα. Γέφυρα ή Εμπόδιο;

Στη ζωή οι φίλοι μας είναι αυτοί με τους οποίους μοιραζόμασαστε σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες, χόμπυ... Πάντα πίστευα πως τα χρήματα ήταν μια γέφυρα προς τους φίλους μας. Πίνουμε μια μπύρα μαζί, πάμε διακοπές ή τους αγοράζουμε δώρα!

Μα τι συμβαίνει όταν χρήματα είναι πλέον εκ φύσεως καθημερινότητα; Τι συμβαίνει όταν δημιουργούν ένα κενό μεγάλο που δείχνει κυριολεκτικά αγεφύρωτο;

Όταν ήμουν ακόμη μικρότερος ονειρευόμουν πως όταν μεγαλώσω θα έχω ένα πανέμορφο σπίτι και ένα γρήγορο αυτοκίνητο. Ίσως τελικά να μην μεγάλωσα πολύ. Πίστευα όμως πως αυτό θα έκανε εμένα, τους φίλους και την οικογένειά μου χαρούμενους. Ήταν κάπως ένα χρηματικό δώρο της τύχης ή της μοίρας; Τι είναι όμως αυτό που κάνει τα χρήματα το πιο τρυφερό δώρο;

Η ζωή μας αναγκάζει να κατηγοριοποιούμε και να βάζουμε ταμπέλες, μέτρα και σταθμά στα πάντα. Έτσι συμβαίνει και με τα χρήματα. Και όπως σε όλα τα προηγούμενα τα κριτήρια είναι εγωιστικά και το μέτρο οι εαυτούληδες μας.

Σε πόσες λογομαχίες έχω βρεθεί για το αν είναι ηθικό να αγοράζουμε απαράδεκτα ακριβές μάρκες είναι ηθικό ή όχι; Χωρίς να παίρνω θέση στο θέμα σκέφτομαι πως τα μυωπικά μας μάτια μας επιτρέπουν να βλέπουμε όσο μακριά μας συμφέρει.

Γέφυρα 4 | Να ακούς τους φίλους σου

Κάθε φορά που το μυαλό σου είναι κολλημένο, κάθε φορά που νιώθεις ή είσαι βλάκας... Άκουσε τους φίλους σου. Οι συμβουλές τους είναι χρυσός.


Κάποιες από αυτές:
"¨Κάνε το χώρο γύρω σου όμορφο και μοναδικό" J.Dereng
"Πάρε βιταμίνες" A. Skryabina
"Μην την κοιτάς έτσι! Οι φίλοι της θα σε σπάσουν στο ξύλο" Β. Κουλούδη
"Πότε θα σταματήσεις να μιλάς ενώ μιλάω" E. Τερζάκη
"Σταμάτα να αμφιβάλλεις" S. Hovhannisyan
"Κάνε αυτό που αγαπάς" N. Γκεμπές
"Φοράς χειμωνιάτικα ρούχα;" Κ. Αθανασιάδου
"Κάνε κάτι δημιουργικό να βγεις από την μιζέρια και θα γίνεις καλά" Μπ. Μεζέτζιου

Γέφυρα 3 | "Για Πάντα"

Χθες πέρασα την ωραιότερη μέρα που έχω περάσει ποτέ στην Θεσσαλονίκη. Μια μέρα γεμάτη από καινούριους ανθρώπους, καινούρια μέρη και πρωτόγνωρα συναισθήματα...

Η ζωή όμως είναι ΒΑΡΕΤΗ! Πραγματικά είναι βαρετή όταν δεν ενδιαφερόμαστε να τη ζήσουμε, όταν είμαστε συνεχώς αναβλητικοί, παραπονιόμαστε και δεν κουνάμε το πόδι μας να κάνουμε ένα βήμα...

Μέσα όμως σε αυτή την ημέρα άκουσα κάτι ωραίο και "βαθύ".

Το "Για Πάντα" υπάρχει. Όταν δεν δίνουμε σημασία στον χρόνο.

Κάποιος θα σκεφτόταν: "Και τι το καινούριο σε αυτό; Αν ο χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ψέμα τότε όλα τα πράγματα διαρκούν για πάντα"

Τι και αν σκεφτούμε πως ο χρόνος δεν είναι ένα ψέμα αλλά απλά δεν είναι σημαντικός για εμάς. Πόσα πράγματα θα ήταν πιο ωραία;

Αν για παράδειγμα θα έλεγες σε κάποιον πως είχες μια τρυφερή στιγμή που κράτησε για ένα δευτερόλεπτο, όλοι θα κρατούσαν στο μυαλό την τρυφερή στιγμή. Αν θα έλεγες σε κάποιον πως χθες γνώρισες τον έρωτα της ζωής σου θα ένιωθε όπως κι εσύ και δεν θα σκέφτονταν πως κατά πάσα πιθανότητα αυτό δεν θα κρατήσει. Νομίζω πως όσο πιο πολύ αγνοείς τον χρόνο τόσο πιο πολύ αγαπάς το τώρα. Γιατί, στο κάτω κάτω, αυτό είναι αυτό που έχεις, το τώρα.

Επίσης, κάποιος θα μπορούσε να πει πως ο χρόνος είναι σημαντικός. Κι εγω το πιστεύω. Γιατί όμως να μην πιστεύω πως αντί του να με αγαπάς για πάντα, εγώ προτιμώ να με αγαπάς τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα, τώρα...

What?

5ο Εμπόδιο | Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να μιλούν και όχι να φωνάζουν

Σήμερα στην τηλεόραση έδειξε για άλλη μια φορά το καταπληκτικό Πράσινο Μίλι. Αγαπώ αυτή τη ταινία. Αυτή τη φορά όμως πρόσεξα μια καταπληκτική φράση που ακούστηκε στη ταινία: "Σταμάτα! Οι άνθρωποι έχουν φτιαχτεί για να μιλάνε και όχι για να φωνάζουν".

Αυτή η φράση μου άρεσε και γι' αυτό έβαλα τον εγκέφαλό μου στη διαδικασία κάποιων χημικών διεργασιών για να αποδείξω στον εαυτό μου πως ισχύει.

Σκέφτηκα πως φωνάζουμε γιατί:

• φοβόμαστε
• προσπαθούμε να κάνουμε κάποιον να αλλάξει απότομα τη συμπεριφορά του
• αισθανόμαστε πως χρειαζόμαστε την προσοχή των άλλων
• είμαστε θυμωμένοι/αηδιασμένοι/πονάμε
• όταν είμαστε τόσο χαρούμενοι που δεν αντέχουμε άλλο 

 Οι περισσότεροι από τους πιο πάνω λόγους μου φάνηκαν αρνητικοί αν και ο ένας είναι χαριτωμένος. Αποφάσισα να αλλάξω σκέψεις και έτσι άλλαξα κανάλι. Δυστυχώς όμως έπεσα πάνω σε ειδήσεις. Μιλούσαν κλασικά για την οικονομική κρίση και τους φόβους πως ο ελληνικός λαός θα κινηθεί ενάντια της κυβερνήσεως.

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα τα αυτιά μου να βουίζουν με τη φράση "Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να μιλούν και όχι να φωνάζουν". Ένιωσα πως όλα αυτά τα χρόνια η κατάσταση στην Ελλάδα (όπως και σε κάθε "Ελλάδα") ήταν αυτή για την οποία φωνάζουμε σήμερα, κανείς όμως δεν ήταν τότε εκεί για να μιλήσει.

Δεν λέω πως δεν πρέπει να φωνάζουμε πια. Πρέπει. Αλλά όπως όλοι ξέρουμε ότι μαγειρέψες θα φας.

Ας γίνει αυτό ένα μάθημα για όλους μας σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, προσωπικό, κοινωνικό κλπ). Και ας προετοιμάσει τις επόμενες χώρες που θα γίνουν θηράματα των οικονομικών συγκυριών (ή και όχι).

Γέφυρα 2 | Γραμμάρια Αγάπης

Λίγες μέρες πριν κρυφάκουσα τυχέα την ακόλουθη συνομιλία

Κυρία A: Γειά σου Β! Τι κάνεις;

Κυρία B: … (καμία απόκριση)

Κυρία A: Με άκουσες; Ρώτησα τι κάνεις;

Κυρία B: Είπα καλά! (ενοχλημένη)

Κυρία A: Συγνώμη, αλλά δεν το άκουσα.

Κυρία B: Δεν είναι όμως δικό μου πρόβλημα αυτό, σωστά;

Ο διάλογος εξελίχθηκε σε καβγά έχοντας την κυρία Α να λέει στην Β πως σε αυτή τη ζωή δεν είναι μόνη της. Πως πρέπει να το συνηθίσει αυτό αλλά και να συμπεριφέρεται ανάλογα.

Εγώ σοκαρίστηκα. Πίστεψα πως η κυρία Β μάλλον ήταν τρελή. Η πως ίσως πραγματικά δεν άκουγε. Ίσως πως μάλωναν από πριν...

Στο τέλος κατέληξα και από όσα γνωρίζω για την κυρία Β πως έφτασε σε αυτή την κατάσταση μετά από το τόσο καιρό που ζει πραγματικά ολομόναχη. Και τι ήταν αυτό που έχασε;

Τα πάντα. Κατέληξε ένα άτομο που δεν παίρνει αγάπη και έχει προφανώς ξεχάσει και δίνει.

Είμαι βέβαιος πως όλοι μας χρειαζόμαστε αγάπη. Χρειαζόμαστε αυτό το συναίσθημα, ίσως να μην γίνεται και αλλιώς. Λέμε πως μόνοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να ζούμε και μόνοι. 

Στη σκέψη επίσης πως η κυρία Β είναι και ψυχολόγος σκέφτηκα κάτι που ίσως έσωζε τον κόσμο μας. Σκεφτείτε να μπορούσαμε να μετρήσουμε την αγάπη σε γραμμάρια. Και να πηγαίναμε σε γιατρούς της αγάπης και αυτοί μετά από διάγνωση να μας έλεγαν: "Αυτό το μήνα έχει πάρει πολύ λίγη αγάπη! Τρέξε στο δρόμο επειγόντως και αγκάλιασε 5 περαστικούς. Η κατάστασή σου είναι κρίσιμη."

Δυστυχώς η αγάπη δεν έχει να κάνει με μαθηματικά και συνταγές. Ευτυχώς όμως, μπορούμε να έχουμε στο μυαλό μας πως οι γύρω μας την έχουνε ανάγκη και να το κάνουμε πιο συχνά. Μπορούμε άραγε να το κάνουμε αυτό;

Αυτό-Εμπόδιο 2 | Πραγματικό σε μένα

Ακούγοντας το τραγούδι του Brian Mcfadden "Real to Me" (Πραγματικό για μένα), βρήκα τα 3:43 λεπτά να διερωτηθώ τι είναι πραγματικό-σημαντικό για μένα;

Δύσκολη ερώτηση

Πιθανώς αυτό που είναι πραγματικό για μένα είναι οι αξίες μου. Αυτές που έχω και αυτές που θέλω να έχω. Ο τρόπος που δρω όταν σκέφτομαι. Εγώ.

Κάπου εδώ θέλω να δώσω έναν δικό μου όρο για το "Εγώ". Λέμε συχνά πως ο τάδε είναι εγωιστής σκεπτόμενοι πως κρίνει και κάνει τα πάντα με γνώμονα το προσωπικό του όφελος. Άρα, κοιτώντας στην άλλη μεριά του νομίσματος το αντίθετο του εγωισμού το έχουμε στα άτομα που ότι κάνουν το κάνουν για τους άλλους.

Η ερώτησή μου όμως είναι: "Ό,τι καλό και αν κάνουμε δεν το κάνουμε εγωιστικά; Δεν δίνουμε το κέρμα στον ζητιάνο γιατί αισθανόμαστε καλά με το εγώ μας μετά ή γιατί θα θέλαμε σε αντίστοιχη περίπτωση κι εμείς υποστήριξη; Όταν γελάμε σε ένα κακό αστείο βαθιά μέσα μας δεν σκεφτόμαστε πως κι εμείς θα θέλαμε τους άλλους να μας επικροτήσουν σε μια κακή μας προσπάθεια;

Αν η απάντηση είναι ναι, τι μπορεί να είναι αληθινό για μένα;

Wake up you might be dreaming, (ξύπνα γιατί μπορεί να ονειρεύεσαι,)

wake up you might be dreaming now... (ξύπνα γιατί μπορεί να ονειρεύεσαι τώρα...)

4ο Εμπόδιο | Αντίο

Μπορεί να μην έχω διαβάσει πολλά πράγματα αλλά σίγουρα έχω ακούσει αρκετά. Κανένας δεν μου έχει πει ποτέ πως ξέρει, άκουσε, διάβασε ή έμαθε ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος να πεις αντίο. Κατακτάμε το σύμπαν και όμως σε αυτό είμαστε ανίκανοι. Δεν ξέρουμε πως να εκφράσουμε το συναίσθημα του ότι χάνουμε την καθημερινότητά μας, το άτομο που μας φρόντιζε, τα χείλη που φιλούσαμε, την αγγαλιά στην οποία κλαίγαμε, το στήριγμά μας, το φίλο μας ή και τα πάντα. 

Περίεργο

Αν θα απαγόρευα τη χρήση μιας έκφρασης σε αυτές τις περιπτώσεις, θα ήταν σίγουρα η "Ας κρατήσουμε επαφή". Προφανώς δεν θέλω να κρατήσω επαφή! Θέλω να είμαι σε επαφή.

Σε κάθε στιγμή αποχαιρετισμού ρωτάω τον εαυτό μου. Πως πρέπει να φερθώ; Πρέπει να κλαίω που χάνω έναν άνθρωπο ή να γιορτάζω που τον γνώρισα; Σίγουρα η δεύτερη αντιμετώπιση είναι η καλύτερη. Ποιος όμως μπορεί να την κάνει πράξη;

Κάποιες φόρες αντιστέκομαι στο να δεθώ με ανθρώπους για να μου είναι πιο εύκολο να κρατήσω απόσταση φεύγοντας. Αυτό όμως δεν είμαι εγώ.

Τις στιγμές που σκέφτομαι πως είμαι δυνατός να αλλάξω τον κόσμο θυμάμαι πάντα πόσο αδύναμος είμαι συγκρίνοντας την αγάπη που νιώθω για κάποιους ανθρώπους και την απόσταση που μας χωρίζει. Σκέφτομαι τα συναισθήματα όταν λες αντίο, γυρνάς την πλάτη και το σαγόνι σου τρέμει. Όταν περιμένεις να γυρίσεις την πλάτη για να κλάψεις. Και έτσι ξαναεπανέρχομαι στον εαυτό μου.

Γέφυρα 1 - Σπίτι μου, σπιτάκι μου

Μέχρι να μάθω πως να βρίσκω το δρόμο για να φτάσω σπίτι μου, αλλάζω σπίτι.
Είναι κάποια κατάρα που με κυνηγά ή μήπως ένα συνήθειο;
Το σημαντικό βέβαια για ένα σπίτι δεν είναι οι τέσσερις τοίχοι. Τι είναι όμως ένα σπίτι και ποια η σημασία του;

Είναι το μέρος που ζουν όσοι αγαπάς; Είναι το μέρος όπου φυλάσσεις τα πράγματά σου; Είναι εκεί που μπορείς να κρυφτείς; Το μέρος που ξεκουράζεσαι μετά τις περιπέτειες σου; Κάπιοι λένε πως στο σπίτι μας είμαστε αυτοί που πραγματικά είμαστε. Ισχύει;

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ολόκληρη θεά-φύλακα του σπιτιού. Την εστία! Ήταν για αυτούς το συναίσθημα της ζεστασιάς το οποίο δημιουργούσε την ιδέα του σπιτιού; Σίγουρα το σπίτι εμπεριέχει μια φτιαχτή και ευκολόπλαστη στο καθένα μας ιδέα. Παρόλα αυτά ολόκληρο το ζωικό βασίλειο δείχνει την ανάγκη ενός σπιτιού. Τέλος, τέλος ακόμα και τους θεούς μας τους βάζουμε σε κατοικίες!

Θέλω να πιστεύω πως εμείς δίνουμε στα αντικείμενα αξία και τα κάνουμε ζωντανά σπίτια. Η σκέψη αυτή με κάνει να νιώθω καλύτερα σκεπτόμενος πως έτσι θα μπορώ να δημιουργήσω ξανά το δικό μου σπίτι γρήγορα...

Με όλη την αγάπη, που κάποιος μπορεί να φέρει, για τα σπίτια του παρελθόντος

Εισαγωγή στις Γέφυρες

Αν και όλα τα test προσωπικότητας που κάνω δείχνουν πως έχω 99% θετικές σκέψεις, μόλις παρατήρησα πως το blog μου έχει κάτι αρνητικό.

Αντί να διαλέξω για όνομα κάτι σε aLifeFullOfBridges (=μια ζωή γεμάτη γέφυρες) για κάποιο υποσυνείδητο ρόλο (ίσως η πνευματική μου διάθεση εκείνη τη στιγμή) διάλεξα το aLifeWithoutBorders (=μια ζωή χωρίς εμπόδια)...

Για αυτό αποφάσισα πως εκτός από τους θεματικούς χώρους των Εμποδίων (Borders) και των Δικών Μας Εμποδίων (SelfBorders) από σήμερα θα υπάρχει και θεματικός χώρος με την ονομασία Γέφυρες (Bridges)...

Enjoy

3ο Εμπόδιο | Ηλικία

Τους τελευταίους δυο-τρεις μήνες παίζω ένα online παιχνίδι το οποίο ανεξαρτήτως του πόσο ίσως δύσκολο ακούγεται με έχει βοηθήσει να ξεπεράσω το εμπόδιο που λέγεται "Ηλικία".

Αποφάσισα να γράψω για την ηλικία γιατί ένα πρόσωπο το οποίο θαυμάζω ιδιαίτερα μου είπε πως αντιμετωπίζει και ότι πρέπει να αντιμετωπίζει τους γονείς της με ένα συγκεκριμένο τρόπο επειδή ανήκουν σε μια συγκεκριμένη ηλικία.

Όταν μου το είπε αυτό θυμήθηκα τα λόγια του αγαπημένου μου συγγραφέα (είναι ο αγαπημένος όχι γιατί γράφει όπως ο καλύτερος συγγραφέας αλλά γιατί γράφει όπως ο καλύτερος άνθρωπος) που έλεγε πως η σημερινή κοινωνία κλειδώνει τις διαφορετικές ηλικίες σε διαφορετικά δωμάτια. Απομακρύνει τα εγγόνια από τις ιστορίες της γιαγιάς, δημιουργεί μορφές διασκέδασης που στοχεύουν σε διαφορετικές εργασίας και κάνει το χάσμα των γενεών να μοιάζει αγεφύρωτο.

Πιστεύω πως η συμπεριφορά των ανθρώπων κατά τις διάφορες ηλικίες δεν αλλάζει λόγο της ηλικίας αυτό καθαυτό αλλά λόγω του ότι επιτρέπουμε στο περιβάλλον μας να μας βάζει σε συγκεκριμένα καλούπια συμπεριφοράς. Πόσες φορές ακούμε να μας λένε: "Αυτά τα ρούχα δεν κάνουν για σένα, είναι κάπως πιο νεανικά" ή "Είσαι σε μια ηλικία στη οποία πρέπει να φέρεσαι πιο σοβαρά".

Προσπαθώ να σκεφτώ πως θα ήταν ο κόσμος μας αν το εμπόδιο "Ηλικία" δεν λειτουργούσε για μερικές ώρες. Πόσοι άνθρωποι θα φέρονταν σαν παιδιά, θα τραγουδούσαν στους δρόμους, θα παίζανε ακόμη τα μήλα, θα έκλαιγαν δυνατά όποτε ένιωθαν έτσι κλπ. Πως θα ήταν ο κόσμος μας... Πιο ωραίος ή όχι;

Τι αλλάζει όταν συμπεριφερόμαστε προς τους γονείς μας σαν να είναι προσωπικότητες μιας συγκεκριμένης ηλικίας; Τι θα άλλαζε αν ο παράγοντας ηλικία δεν φίλτραρε ποτέ τις συζητήσεις μας και τον τρόπο που τους συμπεριφερόμαστε; Θα δενόμασταν πιο πολύ μαζί τους ή θα "τα σπάζαμε";

Πίσω, στο παιχνίδι που παίζω υπάρχουν παίκτες με ηλικία παραλήπτη δώρου από τον Άγιο Βασίλη και άλλοι με την ηλικία του αποστολέα. Όλοι μαζί συνυπάρχουν και συζητούν στο ίδιο chat. Η ηλεκτρονική μορφή αποστολής του μηνύματος κάνει το κάθε μήνυμα εξίσου σημαντικό, χωρίς να σκέφτεσαι "Ε, τι να μας πει τώρα ο μικρός;" ή "Ξεπερασμένα πράγματα των παλιών...". Μερικές φορές βλέπω φωτογραφίες από τους συμπαίχτες μου στο Facebook, στοιχεία για την ηλικία και την οικογενειακή τους κατάσταση και σκέφτομαι πως στην πραγματική ζωή δεν θα κάναμε ποτέ παρέα. Πόσο περίεργο δεν είναι αυτό;

Το παιχνίδι που παίζω είναι το  ikariam.gr

Η συμμαχία μου είναι η FAIR

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Λέο Μπουσκάλια για το βιβλίο του "Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις

Αυτό-Εμπόδιο 1 | Δίνοντας στους ανθρώπους την σημασία που τους αξίζει

Σήμερα είχα μια συζήτηση περί Διοίκησης Ανθρωπίνων Πόρων (ή καλύτερα Ανάπτυξης του Ταλέντου των Ανθρώπων σε έναν οργανισμό/εταιρεία) και η θέση μου ήταν πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε το κάθε μέλος του οργανισμού με τον ίδιο τρόπο που θα συμπεριφερόμασταν στον επόμενο χρονικά πρόεδρο του οργανισμού. Δίνοντάς του έτσι τις αξίες και ιδεώδη που κάθε πρόεδρος πρέπει να έχει σύμφωνα με την κρίση μας.

Λίγα λεπτά αργότερα, σκεπτόμενος αυτά που είχα προαναφέρει και ενώ έκανα ένα ντους συνειδητοποίησα αυτό που είπα πριν. Ακουγόταν συναρπαστικό! Αν όλοι μας είμαστε αυτοί που συμπεριφερόμαστε προς τον μελλοντικό πρόεδρο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει τις ιδεατές αξίες που εμείς διαλέγουμε, αυτό σημαίνει πως όλοι μας έχουμε την δυνατότητα να φτάσουμε ακόμα πιο ψηλά από τον πρόεδρο. Να γίνουμε οι μέντορές του.

Αυτή η ιδέα δημιούργησε στο μυαλό ένα σύννεφο από άλλες ιδέες. Σκέφτηκα πως όλοι μας έχουμε άρα την ευκαιρία να επηρεάσουμε τον μελλοντικό "Πρόεδρο". Όλοι μας έχουμε την ευκαιρία να εμπνεύσουμε, να αναπτύξουμε (ή και όχι) τη μελλοντική πηγή των αποφάσεων. Επίσης σε έναν οργανισμό όπου για να φτάσει κανείς ψηλά στην ιεραρχία πρέπει να περάσει σταδιακά από χαμηλά προς τα υψηλά -άρα σου δίνεται η ευκαιρία να επηρεαστείς ένα μεγάλο φάσμα ανθρώπων- δημιουργείται μια, ας μου επιτραπεί ο όρος, πιο "δημοκρατική" μορφή ιεραρχίας. 

Συνδέοντας τις τελείες έφθασα στη πραγματική ζωή όπου και ένιωσα πιο ντροπιασμένος. Στα κρατικά οικοδομήματα που στηρίζουμε συνήθως οι πολιτικοί αρχηγοί μας δεν πέρασαν από κανενός είδους κοινωνικής δομής αλλά ξυπνούν μια ωραία πρωία στην κορυφή αυτής. Τα πολιτικά όμως δεν είναι το κομμάτι μου (πολύ κακό αυτό βέβαια, όλοι μας πρέπει να είμαστε masters στα πολιτικά και οικονομικά γιατί αλλιώς θα καταλήξουμε σε χειρότερες εποχές από ότι σήμερα-καλό θέμα για post) αλλά μιας που θέλω να λέγομαι θετικός και με τάση προς τις λύσεις και όχι στα προβλήματα (ωραίο θέμα επίσης) έστρεψα την ερώτηση προς εμένα: "Εύκολο να κατηγορώ τους πολιτικούς αλλά εγώ τι κάνω; Συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους γύρω μου σα να είναι οι επόμενοι Πρόεδροι;" 

Η πρώτη σκέψη-απάντηση που ήρθε στο μυαλό μου ήταν ένα μεγάλο, αβίαστο, εκκωφαντικό "ΟΧΙ". Ένιωσα μια ντροπιαστική θλίψη. Κοίταξα το κινητό μου και αφαίρεσα την φωτογραφία με το μεγάλο ΤΜ (Talent Manager) από πίσω και έβαλα μία με ένα τραίνο. Ένιωσα πραγματικά μικρός και αδύναμος, εγκλωβισμένος στο χαρτόκουτο μου, φοβισμένος να κοιτάξω τριγύρω μου. Γιατί δεν συμπεριφέρομαι έτσι όπως το θεωρώ σωστό; Μήπως ο θετικός αντίκτυπος έχει ώρες γραφείου;

Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να υποσχεθώ στον εαυτό μου πως από σήμερα θα το κάνω πράξη. Δεν θα πλανάρω τίποτα. Απλά θα το κάνω.

Για να διώξω τις κακές σκέψεις από το μυαλό μου και να τις αλλάξω αποφάσισα να βγω από το σπίτι και να πάω να κάνω μια έρευνα αγοράς για το lap top που θέλω να αγοράσω.

Μόλις 12 σκαλιά από την έξοδο του μετρό στο Duomo και η διαφήμιση της DIESEL μου έλεγε αγέροχα: "Είσαι ηλίθιος". Χαμογέλασα έχοντας όλα τα θετικά συναισθήματα για αυτή τη διαφήμιση (περισσότερα αναφέρω σε άλλο post μου, δες το εδώ) μέχρι που σκέφτηκα: "Γιατί πραγματικά εγώ και ίσως όλοι οι άνθρωποι τριγύρω μου να μην είμαστε ηλίθιοι χωρίς επιστροφή;". Γύρισα γρήγορα σε όλες τις σκέψεις της ημέρας και θυμήθηκα αυτό που είχα πει νωρίτερα: "Πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους σα να είναι οι επόμενοι Πρόεδροι". Κάτι έλειπε από αυτή τη πρόταση. Και τι ήταν αυτό; Εγώ.
"Τι αν είμαι εγώ ο επόμενος Πρόεδρος; Τι αν θα είμαστε όλοι μας οι επόμενοι Πρόεδροι; Τι θα άλλαζε; Θα κάναμε τα ίδια πράγματα; Θα διαβάζαμε το ίδιο; Θα πηγαίναμε στα ίδια σχολεία; Θα τρώγαμε το ίδιο φαγητό; Θα ερωτευόμασταν τους ίδιους ανθρώπους; Πως θα διαλέγαμε τους φίλους μας; Θα μεθούσαμε το ίδιο συχνά; Τι θα σκεφτόμασταν κάθε μέρα πριν κοιμηθούμε ή όταν ξυπνάμε; Θα καταφέρναμε να γίνουμε οι Πρόεδροι των ονείρων μας;"

Έτσι ξέσπασε μια μαύρη καταιγίδα πάνω από το κεφάλι μου και έκανε τα μαλλιά μου ακόμα πιο σγουρά. Αυτή ήταν η πρώτη έξυπνη ιδέα! Δεν πρέπει απλά να βλέπουμε τους άλλους σαν τους επόμενους Προέδρους, ίσως εμείς είμαστε αυτοί. Δεν είναι η ώρα όμως να υποτιμήσουμε κανέναν Πρόεδρο, είναι η ώρα να είμαστε οι καλύτεροι!