Αυτό-Εμπόδιο 6 | Προθέσεις VS Αποτελέσματα

Πλέον δεν κατηγορούμε κανέναν για αυτά που κάνει, κατηγορούμε όμως τους πάντες για τις προθέσεις τους σχετικά με αυτά που κάνουν. Ψάχνουμε αυτά που κρύβονται από πίσω; Φοβόμαστε και δεν εμπιστευόμαστε κανέναν; Κρίνουμε λάθος ή είμαστε οι υπεράνθρωποι 2.0;

Μήπως όταν μια εταιρεία κάνει μια πράσινη καμπάνια αυτό που πρέπει να σκεφτόμαστε είναι: "Μπράβο! Αυτή η εταιρεία κάνει μια πράσινη καμπάνια", και όχι: "Αυτή η εταιρεία είναι τόσο υποκριτική! Κάνει μια πράσινη καμπάνια για να βγάλει κι άλλα λεφτά". Μήπως όταν κάποιος είναι υπερβολικά καλός πρέπει να σκεφτόμαστε πως αυτός είναι καλός και όχι πως γλύφει τους πάντες; 

Με μια τέτοια δομή δεν θα είμαστε λίγο πιο χαρούμενοι; Ή θα είμαστε σαν πρόβατα που πάνε για σφαγή; 

Εν τέλει ας δούμε το video της Katy Perry, ελαφρολαϊκή με άγνωστες προθέσεις μεν, με καλό αποτέλεσμα δε.

8o Εμπόδιο | Δεν είμαι ρατσιστής, ή μήπως είμαι;

Φαντάσου αυτή τη σκηνή. Έχεις κατέβει από το λεωφορείο στο μέσο μιας μεγάλης διαδρομής για  εικοσάλεπτο διάλειμμα. Επιστρέφεις στο λεωφορείο όμως γρήγορα γιατί φοβάσαι μήπως τα πράγματά σου κλαπούν. Μόλις μπαίνεις μέσα βρίσκεις μια γύφτισσα να έχει τη χωμένη τη μούρη της σε μια ακριβή τσάντα ενώ κρατάει παραμάσχαλα το εξάχρονο παιδί της. Πως αντιδράς;

Την αγριοκοίταξα στα μάτια. Μόλις μια βδομάδα μετά αφότου με έκλεψαν και ένιωσα οργή να ξεπηδάει από μέσα μου. Αισθάνθηκα μια αηδία. Κλέβεις ενώ έχεις το παιδί σου μαζί; Πόσο λυπητερό!

Άφησε τα πράγματα και κινήθηκε γρήγορα προς την πόρτα. Ένιωσα πως δεν έπρεπε να κάνω τίποτα. Πιθανότατα δεν είχε κλέψει τίποτα και το να την πλακώσει ολόκληρο το λεωφορείο μπροστά στο παιδί της ίσως έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Σκέφτηκα να πω στους επιβάτες να ψάξουν τα πράγματά τους πριν φύγει πολύ μακριά. Κανείς όμως δεν ήταν τριγύρω. Κάθισα μόνος στην καρέκλα να σκέφτομαι πόσο λυπητερός είναι ο κόσμος μας. Σπρώχνει κάποιους ανθρώπους στο να κλέψουν είτε για ένα κομμάτι ψωμί είτε γιατί τα πάρα πολλά δεν είναι ποτέ αρκετά. Κάθισα μόνος σε αυτή την καρέκλα για να καταλάβω μετά από πέντε λεπτά πως η γυναίκα αυτή ήταν απλά άλλος ένας επιβάτης της διαδρομής αυτής.

Κάθισα στην καρέκλα μου για πάντα. Έλιωσα. Κατάλαβα πως είμαι και εγώ τυφλωμένος από τον ρατσισμό που διαχέεται στον κόσμο γύρω μας. Κάθισα εκεί σκεπτόμενος πως ήμουν έτοιμος να πετάξω πρώτος το λίθο σε δυο αθώους.

Γέφυρα 6 | Άνθρωποι Αγαπούν Ανθρώπους

Οι άνθρωποι αγαπούν ανθρώπους. Πόσο όμως σημαντική είναι η λέξη "Άνθρωποι" σε αυτή τη πρόταση;

Όταν ήμουν μικρότερος πρότεινα της γιαγιάς μου να βάλει σε ένα βαρέλι μια κότα και ένα σκύλο. Σκέφτηκα πως το αποτέλεσμα θα ήταν εξαιρετικό! Ένας σκύλος, που παράγει τα υλικά της ομελέτας και πετάει και για μερικά μέτρα!

Η γιαγιά μου, ευτυχώς, ήταν πολύ πιο σοφή από μένα και μου είπε πως ποτέ μια κότα δεν θα πίστευε έναν σκύλο και δεν θα έκανε παιδιά μαζί του!

Έτσι κι εγώ κατέληξα σε ένα συμπέρασμα! Αν θέλουμε παιδιά, η κότα πρέπει να αγαπηθεί με τον κόκορα και ο σκύλος με την σκυλίτσα, έτσι ακριβώς και όπως ο άντρας με την γυναίκα.

Μεγάλωσα είτε λίγο είτε πολύ με αυτές τις ιδέες κάτι που πρόσφατα με έκανε να απογοητευτώ! Διάβασα πως μια γυναίκα στη Γερμανία παντρεύτηκε το τοίχος του Βερολίνου, ένας Άγγλος μια καρέκλα και ένα παιδί από την Ιαπωνία την πρωταγωνίστρια ενός παιχνιδιού που ίσως κατέληγε μαζί με τις μπαταρίες! Εγώ γιατί δεν σκέφτηκα ποτέ να παντρευτώ το πράσινο χαλάκι του σπιτιού μου που τόσο αγαπώ;

Στην αρχή σκέφτηκα πως κατοικούμε σε έναν κόσμο γεμάτο περίεργους ανθρώπους. Έπειτα έκανα αστεία. Τι και αν το τοίχος του Βερολίνου απατήσει τη σύντροφό του; Αλλά μετά είδα ένα ντοκιμαντέρ για τους ανθρώπους που βρίσκουν την αγάπη στο πρόσωπο ενός ανθρώπινου ολογράμματος, μιας πλαστικής γυναικείας κούκλας.

Νομίζω πως μετά το ντοκιμαντέρ αυτό είχα το βλέμμα του πιο τρομοκρατημένου παιδιού στον κόσμο; Πως, είκοσι χρόνια μετά, μπορώ να αντικρίσω τη γιαγιά μου και να της πω πως κάποτε μου είπε ένα διεστραμμένο ψέμα; Πως να τις έλεγα πως κάποιες κότες, προτιμούν να μην κάνουν παιδιά και να βρουν την αγάπη στο πρόσωπο ενός σκύλου;

Το ντοκιμαντέρ που είδα λέγεται "Guys and dolls (=Άνδρες και Κούκλες)" και μιλάει για τους άνδρες που αγαπούν και συζούν με πλαστικά ανθρώπινα ομοιώματα. Πόσο εύκολο είναι να κολλήσουμε την ταμπέλα "Καθυστερημένος" σε ένα τέτοιο άτομο; Μήπως όμως εμείς είμαστε οι καθυστερημένοι;

Ναι, είμαστε! Δεν καταλαβαίνουμε πως η αγάπη είναι ένα παγκόσμιο συναίσθημα και πως προτιμάμε να το ζούμε από το πόδι μιας καρέκλας παρά από τον κανένα.

Δεν καταλαβαίνουμε πως στην φράση "Άνθρωποι Αγαπούν Ανθρώπους", η μόνη λέξη που αξίζει να γράφεται με κεφαλαία δεν ακουμπάει τα "εισαγωγικά"...

Guys and Dolls (Άνδρες και κούκλες) Χωρίς υπότιτλους

 

Αυτό-Εμπόδιο 5 | Έλλειψη και Πληθώρα

Οι γονείς έχουν την έμφυτη προδιάθεση στην ερώτηση: Έχεις κάποιο παράπονο από μένα; Δεν σου έδωσα ότι καλύτερο είχα;

Δεν ξέρω αν γνωρίζεται τη μάρκα "Less in More" (=τα περισσότερα είναι λιγότερα) και δεν γνωρίζω επίσης αν τα ρούχα τους είναι ωραία, αυτό που γνωρίζω όμως είναι το ότι να έχεις ζήσει "τα λιγότερα" σου δίνει την ικανότητα να μπορείς να διαβάσεις τα μάτια αυτού που έχει την ίδια ανάγκη.

Η έλλειψη μιας γνώσης, χρημάτων, ζεστασιάς στο σπίτι, ενός οικογενειακού προσώπου, ενός υπολογιστή που χάλασε μπορεί να ξεπεραστεί εύκολα από ένα άτομο που έχει ζήσει την έλλειψη αυτή και ευκολότερα ακόμη αν τώρα ζει στην πληθώρα.

Αν ζούσες πάντα "σε πληθώρα" από κρεβάτια είναι δύσκολο να καταλάβεις πως αυτός που έχει την ανάγκη του σπιτιού σου το βράδυ μπορεί να κοιμηθεί και στο πάτωμα.

Επιστρέφοντας στους γονείς που τα δίνουν όλα στα παιδιά τους, εγώ θα σκεφτόμουν, ανάλογα και με την ηλικία και τις ιδιαιτερότητές της πάντα, την φιλοσοφία του "κερδίζω-αποκτώ" παρά του "παίρνω"

Παρόλα αυτά, το να κρατάει κανείς την ισορροπία δεν είναι σίγουρα για κανέναν εύκολο.