Φαντάσου αυτή τη σκηνή. Έχεις κατέβει από το λεωφορείο στο μέσο μιας μεγάλης διαδρομής για εικοσάλεπτο διάλειμμα. Επιστρέφεις στο λεωφορείο όμως γρήγορα γιατί φοβάσαι μήπως τα πράγματά σου κλαπούν. Μόλις μπαίνεις μέσα βρίσκεις μια γύφτισσα να έχει τη χωμένη τη μούρη της σε μια ακριβή τσάντα ενώ κρατάει παραμάσχαλα το εξάχρονο παιδί της. Πως αντιδράς;
Την αγριοκοίταξα στα μάτια. Μόλις μια βδομάδα μετά αφότου με έκλεψαν και ένιωσα οργή να ξεπηδάει από μέσα μου. Αισθάνθηκα μια αηδία. Κλέβεις ενώ έχεις το παιδί σου μαζί; Πόσο λυπητερό!
Άφησε τα πράγματα και κινήθηκε γρήγορα προς την πόρτα. Ένιωσα πως δεν έπρεπε να κάνω τίποτα. Πιθανότατα δεν είχε κλέψει τίποτα και το να την πλακώσει ολόκληρο το λεωφορείο μπροστά στο παιδί της ίσως έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Σκέφτηκα να πω στους επιβάτες να ψάξουν τα πράγματά τους πριν φύγει πολύ μακριά. Κανείς όμως δεν ήταν τριγύρω. Κάθισα μόνος στην καρέκλα να σκέφτομαι πόσο λυπητερός είναι ο κόσμος μας. Σπρώχνει κάποιους ανθρώπους στο να κλέψουν είτε για ένα κομμάτι ψωμί είτε γιατί τα πάρα πολλά δεν είναι ποτέ αρκετά. Κάθισα μόνος σε αυτή την καρέκλα για να καταλάβω μετά από πέντε λεπτά πως η γυναίκα αυτή ήταν απλά άλλος ένας επιβάτης της διαδρομής αυτής.
Κάθισα στην καρέκλα μου για πάντα. Έλιωσα. Κατάλαβα πως είμαι και εγώ τυφλωμένος από τον ρατσισμό που διαχέεται στον κόσμο γύρω μας. Κάθισα εκεί σκεπτόμενος πως ήμουν έτοιμος να πετάξω πρώτος το λίθο σε δυο αθώους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου