Εισαγωγή στις Γέφυρες

Αν και όλα τα test προσωπικότητας που κάνω δείχνουν πως έχω 99% θετικές σκέψεις, μόλις παρατήρησα πως το blog μου έχει κάτι αρνητικό.

Αντί να διαλέξω για όνομα κάτι σε aLifeFullOfBridges (=μια ζωή γεμάτη γέφυρες) για κάποιο υποσυνείδητο ρόλο (ίσως η πνευματική μου διάθεση εκείνη τη στιγμή) διάλεξα το aLifeWithoutBorders (=μια ζωή χωρίς εμπόδια)...

Για αυτό αποφάσισα πως εκτός από τους θεματικούς χώρους των Εμποδίων (Borders) και των Δικών Μας Εμποδίων (SelfBorders) από σήμερα θα υπάρχει και θεματικός χώρος με την ονομασία Γέφυρες (Bridges)...

Enjoy

3ο Εμπόδιο | Ηλικία

Τους τελευταίους δυο-τρεις μήνες παίζω ένα online παιχνίδι το οποίο ανεξαρτήτως του πόσο ίσως δύσκολο ακούγεται με έχει βοηθήσει να ξεπεράσω το εμπόδιο που λέγεται "Ηλικία".

Αποφάσισα να γράψω για την ηλικία γιατί ένα πρόσωπο το οποίο θαυμάζω ιδιαίτερα μου είπε πως αντιμετωπίζει και ότι πρέπει να αντιμετωπίζει τους γονείς της με ένα συγκεκριμένο τρόπο επειδή ανήκουν σε μια συγκεκριμένη ηλικία.

Όταν μου το είπε αυτό θυμήθηκα τα λόγια του αγαπημένου μου συγγραφέα (είναι ο αγαπημένος όχι γιατί γράφει όπως ο καλύτερος συγγραφέας αλλά γιατί γράφει όπως ο καλύτερος άνθρωπος) που έλεγε πως η σημερινή κοινωνία κλειδώνει τις διαφορετικές ηλικίες σε διαφορετικά δωμάτια. Απομακρύνει τα εγγόνια από τις ιστορίες της γιαγιάς, δημιουργεί μορφές διασκέδασης που στοχεύουν σε διαφορετικές εργασίας και κάνει το χάσμα των γενεών να μοιάζει αγεφύρωτο.

Πιστεύω πως η συμπεριφορά των ανθρώπων κατά τις διάφορες ηλικίες δεν αλλάζει λόγο της ηλικίας αυτό καθαυτό αλλά λόγω του ότι επιτρέπουμε στο περιβάλλον μας να μας βάζει σε συγκεκριμένα καλούπια συμπεριφοράς. Πόσες φορές ακούμε να μας λένε: "Αυτά τα ρούχα δεν κάνουν για σένα, είναι κάπως πιο νεανικά" ή "Είσαι σε μια ηλικία στη οποία πρέπει να φέρεσαι πιο σοβαρά".

Προσπαθώ να σκεφτώ πως θα ήταν ο κόσμος μας αν το εμπόδιο "Ηλικία" δεν λειτουργούσε για μερικές ώρες. Πόσοι άνθρωποι θα φέρονταν σαν παιδιά, θα τραγουδούσαν στους δρόμους, θα παίζανε ακόμη τα μήλα, θα έκλαιγαν δυνατά όποτε ένιωθαν έτσι κλπ. Πως θα ήταν ο κόσμος μας... Πιο ωραίος ή όχι;

Τι αλλάζει όταν συμπεριφερόμαστε προς τους γονείς μας σαν να είναι προσωπικότητες μιας συγκεκριμένης ηλικίας; Τι θα άλλαζε αν ο παράγοντας ηλικία δεν φίλτραρε ποτέ τις συζητήσεις μας και τον τρόπο που τους συμπεριφερόμαστε; Θα δενόμασταν πιο πολύ μαζί τους ή θα "τα σπάζαμε";

Πίσω, στο παιχνίδι που παίζω υπάρχουν παίκτες με ηλικία παραλήπτη δώρου από τον Άγιο Βασίλη και άλλοι με την ηλικία του αποστολέα. Όλοι μαζί συνυπάρχουν και συζητούν στο ίδιο chat. Η ηλεκτρονική μορφή αποστολής του μηνύματος κάνει το κάθε μήνυμα εξίσου σημαντικό, χωρίς να σκέφτεσαι "Ε, τι να μας πει τώρα ο μικρός;" ή "Ξεπερασμένα πράγματα των παλιών...". Μερικές φορές βλέπω φωτογραφίες από τους συμπαίχτες μου στο Facebook, στοιχεία για την ηλικία και την οικογενειακή τους κατάσταση και σκέφτομαι πως στην πραγματική ζωή δεν θα κάναμε ποτέ παρέα. Πόσο περίεργο δεν είναι αυτό;

Το παιχνίδι που παίζω είναι το  ikariam.gr

Η συμμαχία μου είναι η FAIR

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Λέο Μπουσκάλια για το βιβλίο του "Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις

Αυτό-Εμπόδιο 1 | Δίνοντας στους ανθρώπους την σημασία που τους αξίζει

Σήμερα είχα μια συζήτηση περί Διοίκησης Ανθρωπίνων Πόρων (ή καλύτερα Ανάπτυξης του Ταλέντου των Ανθρώπων σε έναν οργανισμό/εταιρεία) και η θέση μου ήταν πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε το κάθε μέλος του οργανισμού με τον ίδιο τρόπο που θα συμπεριφερόμασταν στον επόμενο χρονικά πρόεδρο του οργανισμού. Δίνοντάς του έτσι τις αξίες και ιδεώδη που κάθε πρόεδρος πρέπει να έχει σύμφωνα με την κρίση μας.

Λίγα λεπτά αργότερα, σκεπτόμενος αυτά που είχα προαναφέρει και ενώ έκανα ένα ντους συνειδητοποίησα αυτό που είπα πριν. Ακουγόταν συναρπαστικό! Αν όλοι μας είμαστε αυτοί που συμπεριφερόμαστε προς τον μελλοντικό πρόεδρο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει τις ιδεατές αξίες που εμείς διαλέγουμε, αυτό σημαίνει πως όλοι μας έχουμε την δυνατότητα να φτάσουμε ακόμα πιο ψηλά από τον πρόεδρο. Να γίνουμε οι μέντορές του.

Αυτή η ιδέα δημιούργησε στο μυαλό ένα σύννεφο από άλλες ιδέες. Σκέφτηκα πως όλοι μας έχουμε άρα την ευκαιρία να επηρεάσουμε τον μελλοντικό "Πρόεδρο". Όλοι μας έχουμε την ευκαιρία να εμπνεύσουμε, να αναπτύξουμε (ή και όχι) τη μελλοντική πηγή των αποφάσεων. Επίσης σε έναν οργανισμό όπου για να φτάσει κανείς ψηλά στην ιεραρχία πρέπει να περάσει σταδιακά από χαμηλά προς τα υψηλά -άρα σου δίνεται η ευκαιρία να επηρεαστείς ένα μεγάλο φάσμα ανθρώπων- δημιουργείται μια, ας μου επιτραπεί ο όρος, πιο "δημοκρατική" μορφή ιεραρχίας. 

Συνδέοντας τις τελείες έφθασα στη πραγματική ζωή όπου και ένιωσα πιο ντροπιασμένος. Στα κρατικά οικοδομήματα που στηρίζουμε συνήθως οι πολιτικοί αρχηγοί μας δεν πέρασαν από κανενός είδους κοινωνικής δομής αλλά ξυπνούν μια ωραία πρωία στην κορυφή αυτής. Τα πολιτικά όμως δεν είναι το κομμάτι μου (πολύ κακό αυτό βέβαια, όλοι μας πρέπει να είμαστε masters στα πολιτικά και οικονομικά γιατί αλλιώς θα καταλήξουμε σε χειρότερες εποχές από ότι σήμερα-καλό θέμα για post) αλλά μιας που θέλω να λέγομαι θετικός και με τάση προς τις λύσεις και όχι στα προβλήματα (ωραίο θέμα επίσης) έστρεψα την ερώτηση προς εμένα: "Εύκολο να κατηγορώ τους πολιτικούς αλλά εγώ τι κάνω; Συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους γύρω μου σα να είναι οι επόμενοι Πρόεδροι;" 

Η πρώτη σκέψη-απάντηση που ήρθε στο μυαλό μου ήταν ένα μεγάλο, αβίαστο, εκκωφαντικό "ΟΧΙ". Ένιωσα μια ντροπιαστική θλίψη. Κοίταξα το κινητό μου και αφαίρεσα την φωτογραφία με το μεγάλο ΤΜ (Talent Manager) από πίσω και έβαλα μία με ένα τραίνο. Ένιωσα πραγματικά μικρός και αδύναμος, εγκλωβισμένος στο χαρτόκουτο μου, φοβισμένος να κοιτάξω τριγύρω μου. Γιατί δεν συμπεριφέρομαι έτσι όπως το θεωρώ σωστό; Μήπως ο θετικός αντίκτυπος έχει ώρες γραφείου;

Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να υποσχεθώ στον εαυτό μου πως από σήμερα θα το κάνω πράξη. Δεν θα πλανάρω τίποτα. Απλά θα το κάνω.

Για να διώξω τις κακές σκέψεις από το μυαλό μου και να τις αλλάξω αποφάσισα να βγω από το σπίτι και να πάω να κάνω μια έρευνα αγοράς για το lap top που θέλω να αγοράσω.

Μόλις 12 σκαλιά από την έξοδο του μετρό στο Duomo και η διαφήμιση της DIESEL μου έλεγε αγέροχα: "Είσαι ηλίθιος". Χαμογέλασα έχοντας όλα τα θετικά συναισθήματα για αυτή τη διαφήμιση (περισσότερα αναφέρω σε άλλο post μου, δες το εδώ) μέχρι που σκέφτηκα: "Γιατί πραγματικά εγώ και ίσως όλοι οι άνθρωποι τριγύρω μου να μην είμαστε ηλίθιοι χωρίς επιστροφή;". Γύρισα γρήγορα σε όλες τις σκέψεις της ημέρας και θυμήθηκα αυτό που είχα πει νωρίτερα: "Πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους σα να είναι οι επόμενοι Πρόεδροι". Κάτι έλειπε από αυτή τη πρόταση. Και τι ήταν αυτό; Εγώ.
"Τι αν είμαι εγώ ο επόμενος Πρόεδρος; Τι αν θα είμαστε όλοι μας οι επόμενοι Πρόεδροι; Τι θα άλλαζε; Θα κάναμε τα ίδια πράγματα; Θα διαβάζαμε το ίδιο; Θα πηγαίναμε στα ίδια σχολεία; Θα τρώγαμε το ίδιο φαγητό; Θα ερωτευόμασταν τους ίδιους ανθρώπους; Πως θα διαλέγαμε τους φίλους μας; Θα μεθούσαμε το ίδιο συχνά; Τι θα σκεφτόμασταν κάθε μέρα πριν κοιμηθούμε ή όταν ξυπνάμε; Θα καταφέρναμε να γίνουμε οι Πρόεδροι των ονείρων μας;"

Έτσι ξέσπασε μια μαύρη καταιγίδα πάνω από το κεφάλι μου και έκανε τα μαλλιά μου ακόμα πιο σγουρά. Αυτή ήταν η πρώτη έξυπνη ιδέα! Δεν πρέπει απλά να βλέπουμε τους άλλους σαν τους επόμενους Προέδρους, ίσως εμείς είμαστε αυτοί. Δεν είναι η ώρα όμως να υποτιμήσουμε κανέναν Πρόεδρο, είναι η ώρα να είμαστε οι καλύτεροι!

2ο Εμπόδιο | Το ηλίθιο

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε δει την καινούρια προοθητική καμπάνια της Diesel (αν ζεις στο Μιλάνο, ακόμα και τυφλός αν είσαι, είμαι σίγουρος πως θα το βρεις κάπου γραμμένο σε κώδικα Brayle – από τη στιγμή που βγαίνεις από το σπίτι σου τη βλέπεις στο μετρό , στα λεωφορεία , στους δρόμους , σε γιγαντοοθόνες , ακόμα και στα όνειρα σου...)

Το βασίκο μήνυμα της καμπάνιας είναι να ακολουθήσεις την καρδιά σου , τα συναισθήματα σου , το πάθος σου… Και αύτο το κάνει προκαλώντας τα συναισθήματα σου με έναν μοναδικά-ηλίθια-ωραίο τρόπο. 

Όπως λέει και η Diesel :

"Diesel Stupid Philosophy

Like balloons, we are filled with hopes and dreams. But. Over time a single sentence creeps into our lives. Don’t be stupid. It’s the crusher of possibility. It’s the worlds greatest deflator. The world is full of smart people. Doing all kind of smart things… Thats smart.

Well, we’re with stupid. Stupid is the relentless pursuit of a regret free life. Smart may have the brains… but stupid has the balls. The smart might recognize things for how they are. The stupid see things for how they could be. Smart critiques. Stupid creates. The fact is if we didnt have stupid thoughts wed have no interesting thoughts at all. Smart may have the plans… but stupid has the stories.

Smart may have the authority but stupid has one hell of a hangover. Its not smart to take risks… Its stupid.

To be stupid is to be brave. The stupid isnt afraid to fail. The stupid know there are worse things than failure… like not even trying.

Smart had one good idea, and that idea was stupid. You can’t outsmart stupid. So don’t even try. Remember only stupid can be truly brilliant.

So, BE STUPID"

Βρήκα την καμπάνια αυτή πολύ ενδιαφέρουσα και γιαυτό αποφάσισα να την προωθήσω και δωρεάν. Είναι νομίζω άσχημο το ότι ζούμε σε ένα κόσμο που έχει τόσους κανόνες για το τι είναι έξυπνο και τι είναι χαζό.

Θυμάμαι επίσης τους γονείς μου να μου λένε για πολλά πράγματα: "Να μην είσαι χαζός σαν κι εμάς, να είσαι έξυπνος να βολευτείς." Είναι εκεί που η κοινωνία μας κάνει το εύκολο έξυπνο και το δύσκολο χαζό.

----

Για να δείτε περισσότερα για την καμπάνια της Diesel πατήστε εδώ.

1ο Εμπόδιο | Μονοδιάστατη ζωή

Δεν μπορώ να ξεχάσω τη συμβουλή ενός πατέρα προς μια φίλη μου: Στην AIESEC γίνεσαι μονομερής, εργάζεσαι συνέχεια για ένα πράγμα, και αυτό είναι κακό για την προσωπική σου ανάπτυξη". Δεν άκουσα αυτά τα λόγια ποτέ απευθείας αλλά τα κράτησα για καιρό στο μυαλό μου. 

Τώρα, ένα χρόνο μετά, και ο κόσμος μου σείεται από μονόπλευρα άτομα, μονόπλευρες αποφάσεις και ζωές. Ειδικεύσεις, νόμοι και κανόνες κάνουν τους ανθρώπους γύρω μου να "κλατάρουν" χωρίς ευελιξία.  

Η ευελιξία απουσιάζει παντελώς. Χρόνια πριν κανείς δεν θα μπορούσε να σκεφτεί την δημιουργία της τεχνητής νοημοσύνης. Σήμερα όμως πλησιάζουμε απειλητικά. Ο μόνος φόβος όμως που διατηρώ είναι πως η εξέλιξη της νοημοσύνης των υπολογιστών είναι πολύ μικρότερη από την μείωση της ικανότητας που δείχνουμε στο να παίρνουμε απλές αποφάσεις. Ακούμε συνέχεια: "Αυτό το άτομο είναι υπερβολικά αυθόρμητο", "Μην σκέφτεσαι με το συναίσθημα!", "Πρέπει να το κάνεις αυτό. Αφού μπορείς να το κάνεις καλά! Νομίζω πως τέτοια πράγματα μας κάνουν να σκεφτόμαστε σαν υπολογιστές. Και αυτό που συμβαίνει είναι πως αντί να κάνουμε τους υπολογιστές να σκέφτονται σαν εμάς, γινόμαστε εμείς σαν υπολογιστές. Μαθαίνουμε να προγραμματίζουμε με μήνες, μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα, ευθύνες, σωρούς από πληροφορίες, μαθαίνουμε να βάζουμε προτεραιότητες σε χρήματα, εμπειρίες, επιτυχίες, δουλειά... Πότε όμως θα μάθουμε τι και πως αποκτάμε αυτό που θέλουμε;

Νιώθω πως αν κάποιος έρθει σε μένα και με ρωτήσει πως μπορεί να είναι επιτυχημένος, είμαι σε θέση να του βρω τον ακριβή τρόπο (ακόμα και αν δεν ξέρω τι είναι επιτυχία), αλλά τι συμβαίνει με την ευτυχία; Πως μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένου αν δεν ξέρουμε πως να είμαστε απλοί; Κι ο ίδιος αποτυγχάνω σε αυτό...

Ίσως αυτή είναι η στιγμή που καταλαβαίνω καλύτερα από ποτέ την σημασία του: "Σημασία δεν έχει τόσο ο προορισμός, όσο το ταξίδι". Αν το βλέπαμε έτσι θα ήμαστε όλοι πιο ευτυχισμένοι. Γιατί ο στόχος "Προορισμός" λειτουργεί κάπως έτσι. Αν ρωτήσω κάποιον γιατί εργάζεται, η απάντηση είναι προφανής. Για τα χρήματα. Οπότε τι έχουμε; Έχουμε ένα μονόπλευρο κομμάτι της ημέρας, τα ΧΡΗΜΑΤΑ. Σε αυτή τη διάρκεια δεν μας ενδιαφέρουν οι άνθρωπο τριγύρω μας, μας ενδιαφέρει να περνάμε καλά, αν γνωρίζουμε νέο κόσμο κλπ. "Τώρα κάνω δουλεία, δεν έχω χρόνο για βλακείες". Ξεχνάμε το τι συμβαίνει γύρω μας, τώρα είναι ώρα για δουλειά. Και τότε το πιο ανώμαλο σύνδρομο μας χτυπάει την πόρτα. Αυτό είναι το "Πρέπει να μάθω πως να διαχωρίζω την προσωπική και την επαγγελματική μου ζωή". Ο πρώτος που το είπε αυτό να καεί στην κόλαση (δεν το εννοώ).

Πώς μπορεί κάποιος να διαχωρίσει την προσωπική και την επαγγελματική ζωή;

Όταν εργαζόμαστε, ποιος είναι αυτός που εργάζεται; Εγώ ή το εγώ-ρομπότ μου; Πραγματικά χρειάζομαι μια καλή απάντηση σε αυτό. Πιστεύω πως τα άτομα που είναι καθίκια στην επαγγελματική τους ζωή, καθίκια είναι και στην προσωπική τους. 

Εδώ θέλω να γράψω ένα παράδειγμα από την καθημερινότητα που δείχνει πως το να γινόμαστε μονομερής κάνει τη ζωή μας βαρετή, σε τέτοιο σημείο που όλα έχουν τελειώσει.

...Πριν λίγο καιρό έπαιζα UNO (ένα παιχνίδι σαν την αγωνία). Τέσσερα άτομα έπαιζαν σε αυτό το παιχνίδι σχηματίζοντας δυο ομάδες στις οποίες συμμετέχουν τα άτομα που είναι καθισμένα απέναντι). Στο συγκεκριμένο παιχνίδι αν μπορέσεις να βρεις ένα τρόπο να επικοινωνείς χωρίς οι αντίπαλοί σου να σε καταλαβαίνουν είναι πολύ εύκολο για στρατηγικούς λόγους. Έπαιζα λοιπόν αυτό το παιχνίδι και τα δυο άτομα που έπαιζαν στην αντίπαλη ομάδα συνειδητοποίησαν πως γνώριζαν μια κοινή γλώσσα που οι αντίπαλοι δεν γνώριζαν. Από την στιγμή αυτή το χαρούμενο παιχνίδι μετατράπηκε σε ένα μονοδιάστατο αγώνα προς τη νίκη. Η μόνη διασκέδαση προερχόταν από τις λίγες στιγμές που όλοι καταλαβαίναμε τι λεγότανε.

Οπότε ποιο είναι το νόημα;

Σε οτιδήποτε κάνουμε υπάρχουν κάποιοι κανόνες και κάποιοι στόχοι. Είναι καλό και να ακολουθούμε τους κανόνες και να επιτυγχάνουμε τους στόχους. Το σημαντικότερο όμως είναι να μην χάνουμε τον εαυτό μας μέχρι να συμβεί αυτό.