Σήμερα είχα μια συζήτηση περί Διοίκησης Ανθρωπίνων Πόρων (ή καλύτερα Ανάπτυξης του Ταλέντου των Ανθρώπων σε έναν οργανισμό/εταιρεία) και η θέση μου ήταν πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε το κάθε μέλος του οργανισμού με τον ίδιο τρόπο που θα συμπεριφερόμασταν στον επόμενο χρονικά πρόεδρο του οργανισμού. Δίνοντάς του έτσι τις αξίες και ιδεώδη που κάθε πρόεδρος πρέπει να έχει σύμφωνα με την κρίση μας.
Λίγα λεπτά αργότερα, σκεπτόμενος αυτά που είχα προαναφέρει και ενώ έκανα ένα ντους συνειδητοποίησα αυτό που είπα πριν. Ακουγόταν συναρπαστικό! Αν όλοι μας είμαστε αυτοί που συμπεριφερόμαστε προς τον μελλοντικό πρόεδρο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει τις ιδεατές αξίες που εμείς διαλέγουμε, αυτό σημαίνει πως όλοι μας έχουμε την δυνατότητα να φτάσουμε ακόμα πιο ψηλά από τον πρόεδρο. Να γίνουμε οι μέντορές του.
Αυτή η ιδέα δημιούργησε στο μυαλό ένα σύννεφο από άλλες ιδέες. Σκέφτηκα πως όλοι μας έχουμε άρα την ευκαιρία να επηρεάσουμε τον μελλοντικό "Πρόεδρο". Όλοι μας έχουμε την ευκαιρία να εμπνεύσουμε, να αναπτύξουμε (ή και όχι) τη μελλοντική πηγή των αποφάσεων. Επίσης σε έναν οργανισμό όπου για να φτάσει κανείς ψηλά στην ιεραρχία πρέπει να περάσει σταδιακά από χαμηλά προς τα υψηλά -άρα σου δίνεται η ευκαιρία να επηρεαστείς ένα μεγάλο φάσμα ανθρώπων- δημιουργείται μια, ας μου επιτραπεί ο όρος, πιο "δημοκρατική" μορφή ιεραρχίας.
Συνδέοντας τις τελείες έφθασα στη πραγματική ζωή όπου και ένιωσα πιο ντροπιασμένος. Στα κρατικά οικοδομήματα που στηρίζουμε συνήθως οι πολιτικοί αρχηγοί μας δεν πέρασαν από κανενός είδους κοινωνικής δομής αλλά ξυπνούν μια ωραία πρωία στην κορυφή αυτής. Τα πολιτικά όμως δεν είναι το κομμάτι μου (πολύ κακό αυτό βέβαια, όλοι μας πρέπει να είμαστε masters στα πολιτικά και οικονομικά γιατί αλλιώς θα καταλήξουμε σε χειρότερες εποχές από ότι σήμερα-καλό θέμα για post) αλλά μιας που θέλω να λέγομαι θετικός και με τάση προς τις λύσεις και όχι στα προβλήματα (ωραίο θέμα επίσης) έστρεψα την ερώτηση προς εμένα: "Εύκολο να κατηγορώ τους πολιτικούς αλλά εγώ τι κάνω; Συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους γύρω μου σα να είναι οι επόμενοι Πρόεδροι;"
Η πρώτη σκέψη-απάντηση που ήρθε στο μυαλό μου ήταν ένα μεγάλο, αβίαστο, εκκωφαντικό "ΟΧΙ". Ένιωσα μια ντροπιαστική θλίψη. Κοίταξα το κινητό μου και αφαίρεσα την φωτογραφία με το μεγάλο ΤΜ (Talent Manager) από πίσω και έβαλα μία με ένα τραίνο. Ένιωσα πραγματικά μικρός και αδύναμος, εγκλωβισμένος στο χαρτόκουτο μου, φοβισμένος να κοιτάξω τριγύρω μου. Γιατί δεν συμπεριφέρομαι έτσι όπως το θεωρώ σωστό; Μήπως ο θετικός αντίκτυπος έχει ώρες γραφείου;
Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να υποσχεθώ στον εαυτό μου πως από σήμερα θα το κάνω πράξη. Δεν θα πλανάρω τίποτα. Απλά θα το κάνω.
Για να διώξω τις κακές σκέψεις από το μυαλό μου και να τις αλλάξω αποφάσισα να βγω από το σπίτι και να πάω να κάνω μια έρευνα αγοράς για το lap top που θέλω να αγοράσω.
Μόλις 12 σκαλιά από την έξοδο του μετρό στο Duomo και η διαφήμιση της DIESEL μου έλεγε αγέροχα: "Είσαι ηλίθιος". Χαμογέλασα έχοντας όλα τα θετικά συναισθήματα για αυτή τη διαφήμιση (περισσότερα αναφέρω σε άλλο post μου, δες το εδώ) μέχρι που σκέφτηκα: "Γιατί πραγματικά εγώ και ίσως όλοι οι άνθρωποι τριγύρω μου να μην είμαστε ηλίθιοι χωρίς επιστροφή;". Γύρισα γρήγορα σε όλες τις σκέψεις της ημέρας και θυμήθηκα αυτό που είχα πει νωρίτερα: "Πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους σα να είναι οι επόμενοι Πρόεδροι". Κάτι έλειπε από αυτή τη πρόταση. Και τι ήταν αυτό; Εγώ.
"Τι αν είμαι εγώ ο επόμενος Πρόεδρος; Τι αν θα είμαστε όλοι μας οι επόμενοι Πρόεδροι; Τι θα άλλαζε; Θα κάναμε τα ίδια πράγματα; Θα διαβάζαμε το ίδιο; Θα πηγαίναμε στα ίδια σχολεία; Θα τρώγαμε το ίδιο φαγητό; Θα ερωτευόμασταν τους ίδιους ανθρώπους; Πως θα διαλέγαμε τους φίλους μας; Θα μεθούσαμε το ίδιο συχνά; Τι θα σκεφτόμασταν κάθε μέρα πριν κοιμηθούμε ή όταν ξυπνάμε; Θα καταφέρναμε να γίνουμε οι Πρόεδροι των ονείρων μας;"
Έτσι ξέσπασε μια μαύρη καταιγίδα πάνω από το κεφάλι μου και έκανε τα μαλλιά μου ακόμα πιο σγουρά. Αυτή ήταν η πρώτη έξυπνη ιδέα! Δεν πρέπει απλά να βλέπουμε τους άλλους σαν τους επόμενους Προέδρους, ίσως εμείς είμαστε αυτοί. Δεν είναι η ώρα όμως να υποτιμήσουμε κανέναν Πρόεδρο, είναι η ώρα να είμαστε οι καλύτεροι!
Λίγα λεπτά αργότερα, σκεπτόμενος αυτά που είχα προαναφέρει και ενώ έκανα ένα ντους συνειδητοποίησα αυτό που είπα πριν. Ακουγόταν συναρπαστικό! Αν όλοι μας είμαστε αυτοί που συμπεριφερόμαστε προς τον μελλοντικό πρόεδρο με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει τις ιδεατές αξίες που εμείς διαλέγουμε, αυτό σημαίνει πως όλοι μας έχουμε την δυνατότητα να φτάσουμε ακόμα πιο ψηλά από τον πρόεδρο. Να γίνουμε οι μέντορές του.
Αυτή η ιδέα δημιούργησε στο μυαλό ένα σύννεφο από άλλες ιδέες. Σκέφτηκα πως όλοι μας έχουμε άρα την ευκαιρία να επηρεάσουμε τον μελλοντικό "Πρόεδρο". Όλοι μας έχουμε την ευκαιρία να εμπνεύσουμε, να αναπτύξουμε (ή και όχι) τη μελλοντική πηγή των αποφάσεων. Επίσης σε έναν οργανισμό όπου για να φτάσει κανείς ψηλά στην ιεραρχία πρέπει να περάσει σταδιακά από χαμηλά προς τα υψηλά -άρα σου δίνεται η ευκαιρία να επηρεαστείς ένα μεγάλο φάσμα ανθρώπων- δημιουργείται μια, ας μου επιτραπεί ο όρος, πιο "δημοκρατική" μορφή ιεραρχίας.
Συνδέοντας τις τελείες έφθασα στη πραγματική ζωή όπου και ένιωσα πιο ντροπιασμένος. Στα κρατικά οικοδομήματα που στηρίζουμε συνήθως οι πολιτικοί αρχηγοί μας δεν πέρασαν από κανενός είδους κοινωνικής δομής αλλά ξυπνούν μια ωραία πρωία στην κορυφή αυτής. Τα πολιτικά όμως δεν είναι το κομμάτι μου (πολύ κακό αυτό βέβαια, όλοι μας πρέπει να είμαστε masters στα πολιτικά και οικονομικά γιατί αλλιώς θα καταλήξουμε σε χειρότερες εποχές από ότι σήμερα-καλό θέμα για post) αλλά μιας που θέλω να λέγομαι θετικός και με τάση προς τις λύσεις και όχι στα προβλήματα (ωραίο θέμα επίσης) έστρεψα την ερώτηση προς εμένα: "Εύκολο να κατηγορώ τους πολιτικούς αλλά εγώ τι κάνω; Συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους γύρω μου σα να είναι οι επόμενοι Πρόεδροι;"
Η πρώτη σκέψη-απάντηση που ήρθε στο μυαλό μου ήταν ένα μεγάλο, αβίαστο, εκκωφαντικό "ΟΧΙ". Ένιωσα μια ντροπιαστική θλίψη. Κοίταξα το κινητό μου και αφαίρεσα την φωτογραφία με το μεγάλο ΤΜ (Talent Manager) από πίσω και έβαλα μία με ένα τραίνο. Ένιωσα πραγματικά μικρός και αδύναμος, εγκλωβισμένος στο χαρτόκουτο μου, φοβισμένος να κοιτάξω τριγύρω μου. Γιατί δεν συμπεριφέρομαι έτσι όπως το θεωρώ σωστό; Μήπως ο θετικός αντίκτυπος έχει ώρες γραφείου;
Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να υποσχεθώ στον εαυτό μου πως από σήμερα θα το κάνω πράξη. Δεν θα πλανάρω τίποτα. Απλά θα το κάνω.
Για να διώξω τις κακές σκέψεις από το μυαλό μου και να τις αλλάξω αποφάσισα να βγω από το σπίτι και να πάω να κάνω μια έρευνα αγοράς για το lap top που θέλω να αγοράσω.
Μόλις 12 σκαλιά από την έξοδο του μετρό στο Duomo και η διαφήμιση της DIESEL μου έλεγε αγέροχα: "Είσαι ηλίθιος". Χαμογέλασα έχοντας όλα τα θετικά συναισθήματα για αυτή τη διαφήμιση (περισσότερα αναφέρω σε άλλο post μου, δες το εδώ) μέχρι που σκέφτηκα: "Γιατί πραγματικά εγώ και ίσως όλοι οι άνθρωποι τριγύρω μου να μην είμαστε ηλίθιοι χωρίς επιστροφή;". Γύρισα γρήγορα σε όλες τις σκέψεις της ημέρας και θυμήθηκα αυτό που είχα πει νωρίτερα: "Πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους σα να είναι οι επόμενοι Πρόεδροι". Κάτι έλειπε από αυτή τη πρόταση. Και τι ήταν αυτό; Εγώ.
"Τι αν είμαι εγώ ο επόμενος Πρόεδρος; Τι αν θα είμαστε όλοι μας οι επόμενοι Πρόεδροι; Τι θα άλλαζε; Θα κάναμε τα ίδια πράγματα; Θα διαβάζαμε το ίδιο; Θα πηγαίναμε στα ίδια σχολεία; Θα τρώγαμε το ίδιο φαγητό; Θα ερωτευόμασταν τους ίδιους ανθρώπους; Πως θα διαλέγαμε τους φίλους μας; Θα μεθούσαμε το ίδιο συχνά; Τι θα σκεφτόμασταν κάθε μέρα πριν κοιμηθούμε ή όταν ξυπνάμε; Θα καταφέρναμε να γίνουμε οι Πρόεδροι των ονείρων μας;"
Έτσι ξέσπασε μια μαύρη καταιγίδα πάνω από το κεφάλι μου και έκανε τα μαλλιά μου ακόμα πιο σγουρά. Αυτή ήταν η πρώτη έξυπνη ιδέα! Δεν πρέπει απλά να βλέπουμε τους άλλους σαν τους επόμενους Προέδρους, ίσως εμείς είμαστε αυτοί. Δεν είναι η ώρα όμως να υποτιμήσουμε κανέναν Πρόεδρο, είναι η ώρα να είμαστε οι καλύτεροι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου