Γέφυρα 2 | Γραμμάρια Αγάπης

Λίγες μέρες πριν κρυφάκουσα τυχέα την ακόλουθη συνομιλία

Κυρία A: Γειά σου Β! Τι κάνεις;

Κυρία B: … (καμία απόκριση)

Κυρία A: Με άκουσες; Ρώτησα τι κάνεις;

Κυρία B: Είπα καλά! (ενοχλημένη)

Κυρία A: Συγνώμη, αλλά δεν το άκουσα.

Κυρία B: Δεν είναι όμως δικό μου πρόβλημα αυτό, σωστά;

Ο διάλογος εξελίχθηκε σε καβγά έχοντας την κυρία Α να λέει στην Β πως σε αυτή τη ζωή δεν είναι μόνη της. Πως πρέπει να το συνηθίσει αυτό αλλά και να συμπεριφέρεται ανάλογα.

Εγώ σοκαρίστηκα. Πίστεψα πως η κυρία Β μάλλον ήταν τρελή. Η πως ίσως πραγματικά δεν άκουγε. Ίσως πως μάλωναν από πριν...

Στο τέλος κατέληξα και από όσα γνωρίζω για την κυρία Β πως έφτασε σε αυτή την κατάσταση μετά από το τόσο καιρό που ζει πραγματικά ολομόναχη. Και τι ήταν αυτό που έχασε;

Τα πάντα. Κατέληξε ένα άτομο που δεν παίρνει αγάπη και έχει προφανώς ξεχάσει και δίνει.

Είμαι βέβαιος πως όλοι μας χρειαζόμαστε αγάπη. Χρειαζόμαστε αυτό το συναίσθημα, ίσως να μην γίνεται και αλλιώς. Λέμε πως μόνοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να ζούμε και μόνοι. 

Στη σκέψη επίσης πως η κυρία Β είναι και ψυχολόγος σκέφτηκα κάτι που ίσως έσωζε τον κόσμο μας. Σκεφτείτε να μπορούσαμε να μετρήσουμε την αγάπη σε γραμμάρια. Και να πηγαίναμε σε γιατρούς της αγάπης και αυτοί μετά από διάγνωση να μας έλεγαν: "Αυτό το μήνα έχει πάρει πολύ λίγη αγάπη! Τρέξε στο δρόμο επειγόντως και αγκάλιασε 5 περαστικούς. Η κατάστασή σου είναι κρίσιμη."

Δυστυχώς η αγάπη δεν έχει να κάνει με μαθηματικά και συνταγές. Ευτυχώς όμως, μπορούμε να έχουμε στο μυαλό μας πως οι γύρω μας την έχουνε ανάγκη και να το κάνουμε πιο συχνά. Μπορούμε άραγε να το κάνουμε αυτό;