4ο Εμπόδιο | Αντίο

Μπορεί να μην έχω διαβάσει πολλά πράγματα αλλά σίγουρα έχω ακούσει αρκετά. Κανένας δεν μου έχει πει ποτέ πως ξέρει, άκουσε, διάβασε ή έμαθε ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος να πεις αντίο. Κατακτάμε το σύμπαν και όμως σε αυτό είμαστε ανίκανοι. Δεν ξέρουμε πως να εκφράσουμε το συναίσθημα του ότι χάνουμε την καθημερινότητά μας, το άτομο που μας φρόντιζε, τα χείλη που φιλούσαμε, την αγγαλιά στην οποία κλαίγαμε, το στήριγμά μας, το φίλο μας ή και τα πάντα. 

Περίεργο

Αν θα απαγόρευα τη χρήση μιας έκφρασης σε αυτές τις περιπτώσεις, θα ήταν σίγουρα η "Ας κρατήσουμε επαφή". Προφανώς δεν θέλω να κρατήσω επαφή! Θέλω να είμαι σε επαφή.

Σε κάθε στιγμή αποχαιρετισμού ρωτάω τον εαυτό μου. Πως πρέπει να φερθώ; Πρέπει να κλαίω που χάνω έναν άνθρωπο ή να γιορτάζω που τον γνώρισα; Σίγουρα η δεύτερη αντιμετώπιση είναι η καλύτερη. Ποιος όμως μπορεί να την κάνει πράξη;

Κάποιες φόρες αντιστέκομαι στο να δεθώ με ανθρώπους για να μου είναι πιο εύκολο να κρατήσω απόσταση φεύγοντας. Αυτό όμως δεν είμαι εγώ.

Τις στιγμές που σκέφτομαι πως είμαι δυνατός να αλλάξω τον κόσμο θυμάμαι πάντα πόσο αδύναμος είμαι συγκρίνοντας την αγάπη που νιώθω για κάποιους ανθρώπους και την απόσταση που μας χωρίζει. Σκέφτομαι τα συναισθήματα όταν λες αντίο, γυρνάς την πλάτη και το σαγόνι σου τρέμει. Όταν περιμένεις να γυρίσεις την πλάτη για να κλάψεις. Και έτσι ξαναεπανέρχομαι στον εαυτό μου.