Τη στιγμή που μαθαίνουμε ότι ο "κοκκινοσκουφίτσος" Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει, είναι η στιγμή που χάνουμε τα παιδικά μας χρόνια.
Είναι η στιγμή που ο μαγικός κόσμος στον οποίο ζούμε καταρρέει, παύουν να υπάρχουν πια οι καλόκαρδοι ήρωες και τα γλυκά εξωτικά και ο κόσμος μας γίνεται λίγο πολύ όπως τον ξέρουμε σήμερα. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο πρέπει να προσέχουμε την γέφυρα των παιδιών αυτών από τη φαντασία στην πραγματικότητα.
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν για το πως οι γονείς μου μου είπαν για τον Άγιο Βασίλη. Έκαναν καλή δουλειά πάνω σε αυτό και γι' αυτό πιστεύω πως αξίζει να μοιραστώ την ιστορία μαζί σας.
Λίγα χρόνια νωρίτερα, βρέθηκα στο σχολείο στη μέση ενός καβγά. Οι μεν έλεγαν πως ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και οι δε πως απλά είναι μια φτιαχτή ιστορία που λένε όλοι στα παιδιά. Εγώ έμεινα στενοχωρημένος στην άκρη σκεπτόμενος πως θα έπρεπε να υπάρχει κάποιο συνέδριο στο οποίο οι γονείς να αποφασίζουν συνολικά στα παιδιά τους και να μην γίνεται αυτή η κατάσταση. Οπλίστηκα λοιπόν με τα κατάλληλα επιχειρήματα και πήγα σπίτι να ζητήσω την αλήθεια σαν ώριμος μεγάλος... (:
Η μαμά μου μου είπε πως ο Άγιος Βασίλης πραγματικά έζησε πολλά χρόνια πριν και πως πραγματικά ήταν άνθρωπος που του άρεσε να δίνει στους άλλους. Έτσι μετά το θάνατό του πολλοί εμπνεύστηκαν από αυτόν και ακολούθησαν το έργο του. Έτσι ενώ αυτός έχει πεθάνει το πνεύμα του υπάρχει ακόμα.
Υ.Γ. Η αρνητική επίδραση ήταν πως από τότε ήθελα να γίνω εγώ ο Άγιος Βασίλης, αλλά μου πέρασε σύντομα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου